Saai

Marloes is moeder van Willem (9 jaar) en Guusje (6 jaar), en leerkracht op een basisschool. Ze blogt over haar rommelige en drukke leven.

‘Heeft een van jullie hier een relatie?’ Verwachtingsvol kijkt de prachtige brunette de tafel rond. Ik ben op de verjaardag van een vriendin en zit bij mensen die allemaal minstens tien jaar jonger zijn dan ik. ‘Eh, ik ben al tien jaar samen met mijn man,’ zeg ik een beetje verontschuldigend. Drie rimpelloze gezichten draaien zich naar me toe. ‘Tien jaar? Is dat niet… saai dan?’

Ik wil nog uitleggen dat er bij ons thuis zelden iets saai is. Dat mijn dagen om zes uur beginnen, dat we allebei werken, dat er altijd wel iemand ziek, jarig, boos, blij of iets kwijt is. Dat we soms elkaar pas echt spreken als de kinderen slapen en de vaatwasser draait. Dat de romantiek tegenwoordig vooral zit in wie er nog even de was ophangt of alvast de broodtrommels klaarzet voor de volgende ochtend. Maar voordat ik iets kan zeggen, is de aandacht alweer verschoven.

Het is nog maar tien jaar geleden dat ik daar zat

De brunette vertelt over het feestje waar ze hierna nog naartoe gaat. De jongen in het glittershirt heeft morgen een festival. Het meisje in de strapless jurk klaagt over kansloze matches op datingapps. En opeens zie ik mezelf door hun ogen. Want het is nog maar tien jaar geleden dat ík daar zat: in hotpants met netpanty, fietsend van feestje naar afterparty. Ik was de stad. Geen verantwoordelijkheden behalve de huur. Dure koffies met vriendinnen, zwetend dansen tot de zon opkwam en: serial daten met vijf mannen te gelijk. Burgerlijk worden? Ik? Nooit. Saai, met zo’n man, twee kinderen en een huis buiten de stad.

En kijk me nu. Met precies die man. Twee kinderen. Een huis in het groen. Onze dates zijn vervangen door ouderavonden, we discussiëren over wie de auto heeft en soms valt er een aangename stilte. Maar tussen het werk, het zorgen, het plannen en het gehaast door is er ook die vanzelfsprekende wij. De grapjes die alleen wij snappen. De blik over tafel bij een familiediner. De arm die automatisch reikt als ik iets laat vallen.

Dus saai na tien jaar? Niet per se. Het leven trouwens ook niet. Was het maar zo’n feest.