Ruggespraak

Natanja blogt over haar leven als moeder van een zoon van 10 en een dochter van 13. En over zichzelf natuurlijk 😉

Ruggespraak houden met andere ouders is een van mijn favoriete bezigheden. Ik ben me er namelijk al 13 jaar van bewust dat ik het als opvoeder eigenlijk allemaal niet weet. Ik doe niets liever dan vragen, informeren, dubbelchecken. Hoe gaat dit bij jullie? Wat vind jij hiervan? Hoe gaan jullie hiermee om? Dat doet veel voor de totaal onzekere staat waarin ik in mijn moederschap kan verkeren. 

Tot en met groep 8 gooide ik redelijk casual mijn balletjes op. Op het schoolplein, in de wandelgangen van de basisschool, tijdens de avondvierdaagse of bij het oppikken van playdates. Maar als je kind naar de middelbare gaat, raak je werkelijk ieder contact met andere ouders kwijt. Vooral als de school zich tien kilometer verderop bevindt, en de klas gevuld is met ‘andere kinderen uit de regio’. Andere opvoeders spontaan tegen het lijf lopen kun je dan wel vergeten. 

Mag Het Vriendje blijven logeren?

Inmiddels heb ik een nieuwe modus gevonden om in contact te komen. Als opzoeken op het schoolplein niet meer lukt, zit er niets anders op dan ouderwets de telefoon te pakken. Want weet ik veel of het een goed idee is dat dochter met vier vriendinnen, zonder ouderlijk toezicht, naar Walibi gaat. Of dat ze naar de film wil met een jongen met wie ze in een ‘situationship’ zit, waarbij ik de date an sich niet een slecht idee vind, maar samen in het donker naar huis fietsen me dwarszit. En we zitten nu met een nieuw gespreksonderwerp: mag Het Vriendje blijven logeren? Allemaal dingen waarbij ik graag even afstem. Zodra ik aan mijn dochter het telefoonnummer van de moeder van Tessa, Wouter of Aimee vraag, weet zij voldoende: haar moeder weet het allemaal even niet. 

En wat blijkt? Niemand vindt me raar! Moeder van een Walibi-vriendin: ‘Ik vind het zo’n leuke club meiden en ze letten echt wel op elkaar. Komt goed.’ Moeder van het filmvriendje: ‘Jee, wat goed dat je belt! Ik vind het zelf ook niet een prettig idee, als ze nou de heenweg met de bus gaan, dan haalt mijn man ze op!’ Moeder van Het Vriendje: ’Fijn dat we even kunnen afstemmen, want het is prettig als we hierover op een lijn zitten.’

Na ieder gesprek haal ik opgelucht adem. Mijn onzekerheid is weg, ik voel me gesteund, en het is best een leuke manier om in contact te komen met de onzichtbare ouders van mijn dochters’ vrienden. En wat ik vooral merk: Die andere moeders? Die doen ook maar wat.