Rapport

Michelle is getrouwd met Marcel en moeder van Nova (5) en Amber (9).

‘Ik heb mijn rapport bij me,’ zegt Amber op woensdagmiddag. 
‘Oh leuk, heb je zelf al gekeken?’ vraag ik zo neutraal mogelijk. 
‘Nee nog niet.’ 

Ik denk terug aan haar rapport van vorig jaar en hoe ze haar hoofd verschrikt schudde toen ik haar vroeg of ze haar rapport aan opa en oma wilde laten zien. ‘Nee…,’ had ze zachtjes gezegd en mijn hart brak in duizend stukjes van de schaamte die ik toen op haar normaal zo sprankelende gezichtje zag. Nog voor haar opa en oma het door hadden, had ik het rapport onder een stapel kranten weggemoffeld, maar ik kon wel janken. 

Dat verdriet raakte me recht in mijn hart. 

Mijn schoonouders waren op bezoek en het had mij een leuke gelegenheid geleken voor een momentje in de zon. Dat haar rapport geen blinkende resultaten bevatte -integendeel- maakte voor hen en mij geen verschil, maar kennelijk wel voor mijn verdrietige dochter. En dat verdriet raakte me recht in mijn hart. 

Want hoewel haar rapport geen verrassing was, was het toch een teleurstelling om groep 5 zo af te sluiten. Gedurende dat jaar hadden de juf en wij haar meermaals het belang van ‘je best doen’ uitgelegd, wat door Amber met rollende ogen werd ontvangen. Want haar best doen kan ze, maar alleen als het leuke dingen betreft. Niet voor dat saaie rekenen en dat suffe taal, dat is ook maar bijzaak in dat leven waar ze doorheen danst en waar ze zich omringt met vriendinnen en zonneschijn. Zo geniet ze van alles behalve schoolwerk, en haar ideale dag zou bestaan uit een paasontbijt, feest op school, een kerstdiner, de avondvierdaagse, gevolgd door een logeerpartij. Maar zo is het leven helaas niet. 

Ik had gehoopt op een klik ergens in het jaar, dat ze eindelijk in zou zien dat ergens even aan trekken tot iets moois kan leiden. Maar het antwoord las ik in haar rapport.  

Inmiddels zijn we een jaar verder

Inmiddels zijn we een jaar verder en is het eind van groep 6 alweer in zicht. Het was een jaar van stimuleren, bemoedigende woorden, kleine verbeteringen op haar rapport van de eerste periode en het vieren van kleine succesjes zoals alles goed op de woordjestoets. En hoewel wij én de meester ons uiterste best deden haar te helpen, zet ik me nu schrap voor een teleurstelling zoals die aan het eind van groep 5. 
 
Nog voordat ik de boterhammen voor haar en haar zusje heb gesmeerd scan ik met kloppend hart haar rapport… en zie dat ze op álles vooruit is gegaan. De meester heeft er zelfs lovende kritieken bij gezet. 
Met het rapport nog open in mijn hand loop ik naar mijn dochter die op de bank een filmpje kijkt. 
‘Wat een onwijs goed rapport Amber! Je hebt je best gedaan en daar zijn we zo trots op!’ 
Ze knikt, lacht en toont me een zonnig gezichtje waar schaamte en verdriet geen vat op hebben. 
En ik? Ik kan wel janken.