Paspoort

Ingelise is moeder van drie kinderen (12, 10 en 6). Ze blogt over haar leven als (werkende) moeder en wat haar daarin allemaal verwondert.

Achteraf gezien was het misschien al een teken aan de wand: de straal vergeten kappersafspraak van de jongste. Hij stond gewoon in de gezamenlijke agenda en was zelfs al betaald. Maar ergens tussen het zomerfeest van school, de zwemles, de kijkles turnen en de eindmusical van groep 8, was hij bij ons beide van de radar verdwenen. We kwamen er pas achter na een geïrriteerd berichtje van de kapster. Kan de beste overkomen, roep ik bezwerend. Maar ondertussen knaagt in mijn binnenste het onrustige gevoel dat ik het niet onder controle heb.

Een dag later slaat de paniek echt toe

Een dag later slaat de paniek echt toe als ik voorbereidingen tref voor onze vakantie: op de plek waar normaal onze vijf paspoorten te vinden zijn liggen er ineens nog maar vier. Het paspoort van de middelste is spoorloos verdwenen. Hoe kan dat in hemelsnaam? De timing is beroerd, to say the least, net nu we over een paar weken voor het eerst de oceaan over zullen steken. Zal je altijd zien. In mijn hoofd verschijnen meteen angstvisioenen van te lange wachttijden bij het stadhuis, noodprocedures en onverbiddelijke douaniers.    

Koortsachtig doorzoeken we het hele huis. We kijken wel zes keer in doosjes en stapels waar altijd belangrijke papieren liggen. Zonder succes. We speuren verder door ladekastjes met bankafschriften uit de jaren negentig en dozen vol oude verjaardagskaarten. Tussen stapels boeken en tijdschriften die geduldig liggen te wachten op een lezer die er tijd voor vrijmaakt en bergen speelgoed dat veel te lang niet opgeruimd is. We verschuiven zelfs kasten en bureaus en vinden daarachter spullen die al jaren geen daglicht meer hebben gezien. Maar geen paspoort.

Een huis vol chaos en een hoofd vol chaos

Verslagen ga ik zitten op een stoel. Een huis vol chaos en een hoofd vol chaos. Hoe heeft het zover kunnen komen? Als mensen mij vragen hoe we het toch doen met drie kinderen en twee fulltime banen lach ik altijd een beetje schaapachtig en mompel dat het gewoon een kwestie is van goed plannen. Maar nu ben ik op het punt aangekomen dat ik eerlijk moet bekennen dat ik verzuip. Kopje onder in de klassenapps met 101 tikkies voor eindejaarsactiviteiten, bergen met was die nog gevouwen moet worden en collega’s die voor de zomervakantie nog even de strategie voor het komend half jaar willen doornemen.

Dan komt mijn man op het briljante idee om de agenda van de afgelopen weken te checken. ‘HPV-vaccinatie’, leest hij hardop voor. ‘Ben jij daar niet met haar naartoe geweest? Weet je nog, die middag dat je vanuit je werk meteen doorging en daarna moest haasten naar de Avondvierdaagse?’ Ik spring op van mijn stoel en sta in drie seconden boven. Uit een doos met papieren waar we natuurlijk net niet in gekeken hebben, vis ik een envelop met daarin de oproepkaart voor de vaccinatie en jawel, het paspoort. Halleluja. Vakantie gered. ‘Ach’, zeg ik wanneer we even later proosten op de goede afloop, ‘het is een chaos, maar het is wel onze chaos!’