Onze nieuwe blogger Hannah is moeder van Lara (12 jaar) en Luna (9 jaar). Samen met haar man Joren probeert ze de omslag van de (ver)zorgende ouder naar hard core opvoeden te maken en dat valt niet altijd mee. Vanaf vorige week mogen wij meelezen met hun struggles én successen.
‘DOEI MAMA!’ roept Luna nog een keer vanaf de deurmat van de school.
‘Serieus?’ zegt Joren en hij kijkt theatraal om zich heen. Een paar ouders om ons heen gniffelen, een van de vaders geeft hem grijnzend een schouderklopje in het voorbijgaan.
Ik lach een beetje schaapachtig en zwaai naar haar. Daar staat papa dan met zijn goeie gedrag op het schoolplein.
Ik grapte pas tegen Lara tijdens het overhoren voor haar Franse toets; ‘je suis le parent préféré!’ Als het op Luna aankomt lijkt het daar vaak wel op, hoewel ze de allerbeste vader heeft. Ze staat thuis niet voor niks bekend als ‘mama’s ‘velcro-baby’ (aka klittenband-baby).
Aan het eind van mijn drukke kantoordag rij ik terug naar huis en bel het thuisfront.
‘Hi babe, hoe was het?’ zegt Joren vrolijk door de speaker.
‘Hoi mam!!’ roepen de meisjes vanaf de achterbank.
‘Hoi liefjes! Hoe is het daar?
‘Goed mama!’ roepen ze in koor.
‘Fijn!’ zeg ik, wetende dat ik ze straks aan tafel nog wel wat meer ‘tea of the day’ ontfutsel.
‘Nou hier mwah, het go live moment van mijn project wordt helaas uitgesteld. Het enige lichtpuntje is dat ik dan misschien toch de hele week mee kan naar het vakantiehuisje volgende week’ zeg ik met een zucht terwijl ik mijn agenda probeer te visualiseren.
‘Ik riep mama omdat ze weer eens niet keek’
Tijdens het eten zegt Joren met gespeelde verontwaardiging tegen Luna ‘Nou jaaaa, ik stond mega voor gek op het schoolplein vanmorgen, jij riep alleen ‘DAG MAMA!’
Luna is even stil, denkt na en zegt dan ‘Nietes, ik riep mama omdat ze weer eens niet keek toen ik zwaaide en jij zwaaide wel!’
Ik leg mijn vork neer en kijk haar aan met een blik vol ongeloof; ‘IK zwaaide niet?’ ‘Nee mama, jij keek de andere kant op!’ Ik rol met mijn ogen bij wijze van ‘wat een schande die moeder’ en we lachen wat om papa die weer helemaal gerustgesteld is.
‘s Avonds breng ik Luna naar bed en als we samen onze dag doornemen zegt ze ‘mam… ik had me er eigenlijk wel op verheugd om vooruit te gaan naar het huisje met papa in de voorjaarsvakantie. Een beetje ‘quality time’ enzo’ zegt ze. Ik kijk haar verbaasd aan. Is dit ons kind? Die met haar negen jaar soms nog bij de deur aan mijn been hangt en smeekt dat ik niet wegga, als ik twee straten verderop bij een vriendin ga koffiedrinken. Die elke avond door mama naar bed gebracht wil worden en dan alles in EXACT dezelfde volgorde wil?
‘Nee mam jij doet EERST de deur dicht, DAN zeg jij ‘slaap lekker’ en DAN zeg IK ‘laf joe de paf joe’ en DAN zeg JIJ pas ‘laf joe de paf joe’.
Maar ik vind het zó lief dat ze dit wil met haar vader en zeg ‘nou wijffie, dan houden we ons gewoon aan het plan en gaan jullie eerst lekker tutten met papa.’
Dus niks ‘parent préféré’, ik was gewoon de wazige moeder-voor-de-koffie die niet keek. En ik mag ook al niet mee naar het huisje. Ik glimlach tevreden, gelukkig maar.
Geen reacties