Op reis naar de mooiste bestemming

Maud is bevallen! In dit blog neemt ze ons mee in haar bevallingsreis.

De reis gaat beginnen. Ik stap er open in, ik weet dat het heel anders kan gaan dan ik me voorstel. Ik laat het maar vooral op me af komen.

Het hypnobirthing boek heeft me voorbereid op golven. En die komen. Ze voelen even nieuw en onbekend als de golven vorig jaar zomer in Australië, waar ik met smart op iedere volgende wachtte tijdens mijn allereerste surfles. Deze golven nu zetten mij evengoed in beweging, ware het in heel andere dan toen.

Maar waar ik vorig jaar zonder enige hulp bij de eerste golf al op de surfplank stond, daar kan ik nu wel wat meer handen en uitleg gebruiken. ‘Daar komt er weer een!’ waarschuw ik mijn man zodra de volgende op de loer ligt. Nooit eerder was ik zo blij met zijn ontiegelijke krachten, waarmee hij met zijn twee meter lange lichaam tegendruk geeft voor mijn rugweeën.

‘Je doet het goed, je vangt ze super op.’ Mijn verloskundige zorgt voor de coaching. Tussen de weeën door is er ruimte voor verhalen en herinneringen. ‘Weet je nog dat ik je zes jaar geleden leerde kennen?’ vraag ik de vroedvrouw. ‘Ik wist meteen dat als ik ooit zwanger zou zijn, ik naar jou zou gaan.’

Met het vorderen van de avond en daarmee ook de golven, keer ik steeds meer in mezelf. Naar mijn eigen eilandje. Geen gesprekjes meer, enkel nog gedisciplineerde focus op iedere nieuwe golf. Met steeds meer nieuwsgierigheid naar mijn uiteindelijke bestemming.

Dus dit is die persfase waar ik zoveel over heb gehoord

Maar voor ik die bereik, blijk ik eerst nog over een enorm berglandschap te moeten. Het surfen heb ik me inmiddels aardig eigen gemaakt, maar de onverharde paden en de zwaarst mogelijke beklimmingen die nu opeens op mijn pad komen overvallen mij als ‘mooi weer wielrenner’. De omschakeling is groot en het wielrennen is ineens even weinig vertrouwd als de allereerste keer op een fiets zonder zijwieltjes ooit moet hebben gevoeld. Dus dit is die persfase waar ik zoveel over heb gehoord, maar waar ik me steeds niets bij kon voorstellen.

Mijn verloskundige heeft er wat extra vrouwkracht bij gehaald en zodra ik de volgende perswee voel aankomen, plaats ik mijn voeten tegen de twee stevige dames naast mij die mijn trappers vormen. Ik pers en duw met alle kracht die ik in me heb. Kom steeds weer even op adem als ik een heuvel afdaal, om uiteindelijk alle energie in te zetten voor de laatste etappe. Die doorsta ik met de nodige aanmoediging vanaf de kant: ‘Je kunt het, ja, nog even, ga door, je bent er bijna!’

Hoewel me ik afvraag hoe ik die laatste enorme berg met belachelijk hoog stijgingspercentage in vredesnaam moet nemen, ga ik er vol voor. Op een krachtige ‘HA!’ verschijnt daar ineens het allermooiste dat ik ooit heb gezien: een echt mens!

Zo klein en zo prachtig. Met open ogen de wereld inkijkend, nieuwsgierig naar alle bergen en oceanen die zijn moeder voor zijn komst heeft overwonnen. Waar ik bij alle andere reizen de tocht zelf minstens even mooi vind als de uiteindelijke bestemming, is er niets in de wereld wat op kan tegen deze.