Ochtendritueel

Na 986 keer zou je haast denken dat hij het wel weet. Dat het wel duidelijk is dat er na het eten tandengepoetst moet worden. Dat hij het snapt.

Maar dat is dus niet zo. Ik moet Quin aan elke vervolgstap vijf keer herinneren.

‘Quin, heb je je tanden al gepoetst?’
…
‘Vergeet je niet te tandenpoetsen?’
…
‘Quin, het is bijna tijd!’
…
‘Ik ga het niet nog een keer zeggen!’
…
‘Ga nou je tandenpoetsen!!!’

Een tijd terug hadden we de ochtend lekker op de rit zitten. In de woonkamer, vlak voor Quins neus, stond een schoolbord met daarop de taakjes die van hem verwachten werden: 7.30 opstaan en aankleden, 7.40 yoghurt eten, 7.55 gel in haar doen, 8.00 tandenpoetsen, 8.10 schoenen aan, 8.15 jas aan en gaan! Ik hoefde nog maar heel af en toe te zeggen: ‘Quin, hoe laat is het nu?’ en dan keek hij op z’n horloge en sprong hij op van de bank om het volgende taakje succesvol af te ronden. En ik dronk ondertussen mijn koffie.

Maar ergens is daar dus de klad ingekomen. Waarschijnlijk omdat Zora het schoolbord als tekentafel gebruikte. En ze de magneetjes die bij een ander planbord horen als snoepjes aanzag. Maar vooral omdat ik ergens toch nog de ijdele hoop had dat ik Quin niet meer zo op z’n nek hoefde te zetten. Dat dat niet meer nodig was. Dat hij het nu zélf wel kon.

Want als ik er de boeken op na lees kost het aanleren van nieuw gedrag gemiddeld zo’n 50 keer. Dus zo gek is die gedachte niet. Maar bij Quin is het na bijna 1000 keer nog steeds niet ingesleten. Blijkbaar zit zijn hoofdje ’s ochtends al zo vol vragen en gedachtes dat hij het overzicht niet meer heeft.  Ik snap dat dat druk is. En dat het in Quins hoofd nóg drukker wordt als hij aan al die taakjes moet denken. En dat het daarom zo moeilijk is om te overzien wat hij ook alweer moet doen. Of aan het doen was. Of gedaan heeft.

Dus ik verbijt mijn irritatie. Hij heeft gewoon net even die prikkel nodig die hem eraan herinnert: oh ja, tandpoetsen! Ik loop naar Quin toe en leg mijn hand op zijn schouder en zeg rustig: ‘Schatje, vergeet je niet te tandenpoetsen?’ Quin kijkt me eerst verbaasd en daarna dankbaar aan. ‘Dat was ik niet vergeten, hoor!’ zegt hij monter. ‘Ik was alleen even met iets anders bezig.’

Ik grijns. Hij doet zo zijn best dat het bijna pijn doet.