Nodig

Frauke is een Belgische moeder. Ze woont met haar gezin in de rand rond Brussel. Twee jaar geleden verloor Frauke haar partner Olivier, en verloren de kinderen Elise (13) en Tristan (11) hun vader na een jarenlange ziekte. 

106 bij 205 mm met een marge van drie. Ik hang met mijn gezicht boven een kleurig stuk karton en probeer tot op de millimeter exact de dimensies te meten. Om nadien met een metalen lat en een scalpel in één trek en met vaste hand het karton doormidden te klieven. 

Ik bevind me niet in een ER-room, maar wel op mijn cursus boekbinden. En dat ik hier ben, heeft alles te maken met mijn psycholoog.
Die psycholoog kent me ondertussen een aantal jaar en weet dus dat hij de zaken ronduit moet zeggen als hij een punt wil maken. Eind vorig jaar, toen we het afgelopen jaar overliepen en de nabije toekomst bekeken, maakte hij twee punten.

Je kunt proberen voltijds te werken

Nr. 1: ‘Je kunt proberen voltijds te werken. Maar een fulltime job combineren met het runnen van een gezin met twee jongadolescenten in je eentje en zonder enige ademruimte, lukt niet zonder een serieuze terugval om de paar maanden, zo leert ons jouw geschiedenis.’
‘Of,’ zo zei de psy, ‘je kunt proberen om minder te werken, dan geef ik je misschien een kans op slagen.’
Nr. 2: ‘Zoek een hobby zonder enige ambitie. Iets wat je leuk vindt en wat je tot rust brengt. Eentje waarbij je niet het gevoel hebt dat je moet presteren en liefst nog met glans moet slagen.’
Ik had er tijdens de vakantie over nagedacht, en ik moest hem gelijk geven, de wijze man. Het was een jaar met ups en downs geweest, en rustiger aan leek tot nog toe inderdaad een sleutel tot succes. 

Wát ik ging doen, was snel beslist: één snipperdag in de week nemen en een cursus boekbinden zoeken. Hóe ik dat zou aanpakken, die cursus, lag net iets moeilijker.
Eerst bekeek ik de bachelorcursussen in de plaatselijke kunsthogeschool. Maar al snel bedacht ik dat dat misschien net was wat de psycholoog onder ‘ambitie’ zou klasseren: een bachelor combineren met een bijna fulltime-job. Dus stapte ik maar snel van dat idee af, en zocht iets recreatiever. 

Dat werd mijn vrijdagcursus in het museum voor boekbinden. Een klein privémuseum in een woonwijk in Brussel, dat wereldvermaard is onder de boekbinders, en totaal niet gekend bij het grote publiek. 
Elke vrijdagochtend  word ik in het atelier van het museum vrolijk begroet door mijn medecursisten: zes gepensioneerde dames die mij met veel liefde in hun midden hebben opgenomen.

De ochtend start met een kopje koffie en de belevenissen van de afgelopen week

De ochtend start met een kopje koffie, en de belevenissen van de afgelopen week (van een midweek Parijs tot de geboorte van een -tigste kleinkind). Er worden tips uitgewisseld om op natuurlijke wijze ouderdomskwaaltjes te voorkomen of te genezen (kurkuma blijkt het nieuwe aspirientje) voor we komen tot de kern van de zaak: het boekproject verderzetten.

Het boekbindatelier heeft machines die eruit zien als foltertuigen, maar geen wifi noch 4G-bereik. Drie uur lang ben ik onbereikbaar voor de buitenwereld. Mijn hoofd komt tot rust terwijl mijn handen aan het werk zijn met papier, linnendraad, plastieklijm en snijmachines. Ik volg instructies die me worden aangereikt en hoef voor één keer niet zelf te bedenken waar iets heen moet, wat de volgende stap is, hoe ik iets aanpak. Het wordt me aangereikt, en ik volg gedwee. 

Elke vrijdag kom ik er herboren buiten en bedank ik in gedachten mijn psycholoog. Bleek dat hij perfect wist wat ik nodig had.