Nieuwe moeder

Marloes is moeder van Willem (7 jaar) en Guusje (5 jaar) en blogt over haar rommelige en drukke leven.

Na de zevende keer van de grote glijbaan ben ik er wel klaar mee. ‘Ik duik nog even in het zwembad, gaan jullie mee?’ Mijn zoon neemt direct een sprintje en maakt een bommetje vanaf de kant. Mijn dochter schudt haar hoofd en rent de trap van de glijbaan weer op. In het diepe doe ik wat kunstjes met mijn oudste. Een handstand, koprol vooruit, achteruit en nog een poging om te lopen op mijn handen tot ik proestend en met een neus vol water weer bovenkom.

Als ik even later onder de glijbaan doorloop, gaat Guusje voor de zoveelste keer naar boven. Ik roep naar haar dat ik op het laatste vrijgekomen bedje ga liggen. Ze zwaait vrolijk terug en weg is ze alweer. Wat een geweldige dag, denk ik bij mezelf, ik heb het helemaal onder controle hier op de camping in mijn eentje met twee kinderen. De schok kan dan ook niet groter zijn als een halve minuut later mijn vrolijke dochter opeens veranderd is in een hysterisch gillend zeemonster.

Moet dit nu? En hier

‘Wáárom ga jij daar liggen? Jij zou nog zwemmen! Ik wil dat je teruggaat in het zwembad!’ Nog voor ik mezelf kan verdedigen, voert ze het volume nog een beetje op. ‘Jij hebt wel met Willem gezwommen maar niet met mij! Je móét met mij zwemmen!’ Het water druipt van haar gezicht en vermengt zich met haar boze tranen. Als ik haar naar me toe wil trekken, duwt ze me boos gillend van zich af en gaat op de grond liggen spartelen als een inktvis op het droge.

De zon lijkt opeens nog feller te branden en verhit kijk ik om me heen. Moet dit nu? En hier? Zweetdruppeltjes prikken in mijn nek en zo rustig mogelijk probeer ik mijn zeeheks te kalmeren. Maar het maakt niet uit wat ik zeg, of doe. Ze is next level boos en het enige wat dan helpt, is om haar even te laten. ‘Weet je wat ik ga doen?’ Ze staat op en zo kalm mogelijk probeer ik te antwoorden dat ik geen idee heb. ‘Ik hoef jou niet meer als moeder, ik ga ergens anders wonen!’

Nu moet ik op mijn lip bijten om niet te lachen terwijl ik opsta om haar achterna te lopen. Het stel naast me volgt het tafereel geamuseerd. ‘Willen jullie nog een meisje van vijf’, vraag ik ze, de man schudt zijn hoofd, ‘oh nee bedankt, ik heb al twee van dit soort exemplaren’. Mijn dochter grijp ik bij een van haar glibberige tentakels en houd haar stevig vast. ‘Weet je zeker dat je een andere moeder wil?’ Snotterig schudt ze haar hoofd. ‘Nee, ik wil alleen maar zwemmen.’ En dus plons ik nog maar een keer, we kunnen allemaal wel weer even afkoelen.