Nietsvermoedend

Elsbeth is oprichter van deze club, moeder van Keet (20) en Teun (14) en getrouwd met Henno. 

Ze hadden besloten het me niet te vertellen. En dus zit ik nietsvermoedend in het vliegtuig naar Californië. App ik nietsvermoedend vanuit het vliegtuig met mijn man over Teun’s eerste dag in zijn nieuwe drie havo-klas. Stap ik aangekomen in LA nietsvermoedend bij mijn bijna twintigjarige dochter in de auto als ze mij van het vliegveld komt halen. En ga ik diezelfde middag nog nietsvermoedend met jetlag en al met haar op jacht naar een outfit voor de bruiloft waarvoor we hier zijn.

Het calvinistische deel in mij vond het eigenlijk overdreven dat ik nog naar Amerika vloog terwijl we al drie weken met de camper op pad waren geweest. Maar mijn man riep gelijk ‘doen!’ toen ik opperde dat ik Keet wel alleen kon vergezellen naar de Amerikaanse bruiloft waarvoor we allemaal waren uitgenodigd. Ook Keet reageerde gelijk enthousiast op mijn voorstel om mee te gaan.

Ik kon deze week nog wel gebruiken.

En eerlijk is eerlijk, het voelt goed om hier te zijn. Ondanks de wat beroerde timing met die eerste schoolweek van Teun, en zijn kennismakingskamp volgende week. Maar ik kan deze week nog wel gebruiken. De campertrip is heerlijk geweest, maar ik was daarna nog steeds niet helemaal hersteld van alle commotie van het voorjaar. Een boek schrijven in een half jaar, het Olympische avontuur van mijn dochter, wat bijkomende huis- tuin- en keuken perikelen, en daarbovenop de overgangshormonen. Het had ervoor gezorgd dat ik toch nog aardig wat vakantienachten piekerend en onrustig was doorgekomen, en ik heel misschien niet altijd het leukste gezelschap was geweest voor mijn reisgenoten.

Het is tien voor zeven als ik de volgende ochtend de tijd op mijn telefoon check. Naast me ligt Keet nog diep te slapen. Ik scroll door m’n telefoon, reageer op berichtjes op Instagram en check m’n mail. Mijn oog valt op een mail van ‘hulpmiddelen compleet’. ‘Dit heb je besteld,’ zie ik staan als ik de mail open. Met daaronder de tekst ‘Gipshoes voor hele arm.’ Gealarmeerd check ik het mailadres, om te kijken of het geen spam is van een raar adres. Het ziet er iets te legitiem uit.

Bel mama NU!

Mijn gedachten gaan alle kanten op. ‘Morning!,’ app ik Henno. Ik krijg geen bericht terug. Zodra Keet wakker is roep ik iets over de rare mail. Zonder dat ik het zie appt zij ondertussen haar vader: ‘Bel mama NU.’ Zij wist het gisteren al. Wat ik hoor als Henno me videobelt. Terwijl ik in de lucht hing, en met hem appte over Teun’s eerste schooldag zat hij in de stress in het ziekenhuis omdat Teun geopereerd werd. Na een rottige val met skateboard. Met een rottige breuk, een ambulance, een operatie en twee stalen pinnen in zijn arm tot gevolg.

In beeld verschijnt nu ook mijn zoon met zijn arm in mitella en een lach op zijn gezicht. Het gaat allemaal goed vertellen ze. Teun heeft er alweer een nacht in zijn eigen bed op zitten, heeft geen pijn meer en heeft goed geslapen. Hij mag alleen niet op kamp volgende week. Hij ziet er niet uit alsof hij dat erg vindt. ‘We hadden besloten om het je niet te vertellen.’ Met heel mijn hart ben ik ze daar dankbaar voor. Mijn stresshormonen waren net een beetje herstellende. Echt niemand had er wat aan gehad als die zo’n 9.000 kilometer verderop weer waren opgelaaid.