Marloes is moeder van Willem (7 jaar) en Guusje (5 jaar) en blogt over haar rommelige en drukke leven.
‘Mama, dit was de beste vakantie ooit! Gaan we volgend jaar weer hierheen?’ Drie weken kamperen op de Utrechtse Heuvelrug zijn voorbijgevlogen en het was inderdaad een heerlijke vakantie. Optimaal zomerweer, veel spelletjes, dagelijks een plons in het zwembad, elke avond laat naar bed en elke ochtend uitslapen. Maar ook: elke dag minimaal één driftbui, een dwarse kleuter, grote monden, talloze ruzietjes, gezeur, gejank, gegil. En dus hierbij mijn top 5 van ‘toch niet zo heel relaxte moeder op vakantie’-momentjes op een rij!
1. Klotsende oksels in de supermarkt
‘Blijf bij me. Laat die meneer er even langs. Praat eens wat zachter. Niet rennen! Hou op! Doe niet! Sta op. LAAT LIGGEN!’ Ja, nee, boodschappen doen met twee kinderen die de camping niet wilden verlaten was echt een tóp idee. Eerst de een kwijt, daarna de ander. Dan die ene weer die zich brullend ter aarde stort en vervolgens die andere die random dingen in het karretje gooit. Lang verhaal kort: we gingen naar huis met klotsende oksels en de helft van het lijstje.
2. Mag ik dit? Mag ik dat?
Een pen, een sticker, een kauwgombal. ‘Mag ik dit? Mag ik dat? Mag ik die?’ Een knuffeltje, een kleurboek, een potje slijm. ‘Ik wil dat ook! En ik wil dat zo graag! Ooh en deze dan?’ Slippers met lichtjes, een vlieger, een stuiterbal. ‘En deze dan? Of deze? Dit wil ik!’ Nee. Nee. Nee en die ook niet. ‘Wij mogen ook nooit wat van jou! Waarom mag jij wel dingen kopen? Je kunt toch gewoon met je telefoon betalen?’ Ik geef toe: ze zijn wel echte volhouders. Maar hou nu alsjeblieft eens op met dat gezeik!
3. Ruzie
Ik loop terug van het toiletgebouw als ik een bekend stemmetje hoor gillen. Verdomme, denk ik bij mezelf, kan ik niet eens even rustig naar de plee? Mijn hartslag gaat op standje stress en ik versnel mijn pas. Voor de tent staat mijn dochter te tetteren dat haar broer valsspeelt, hij zit er stoïcijns bij en mompelt af en toe iets waardoor zijn zusje alleen maar bozer wordt. ‘Is het weer zo ver’, hoor ik mezelf kwaad roepen, ‘kunnen jullie niet eens een paar minuten alleen zijn zónder ruzie?’ Geschrokken kijkt mijn dochter me aan, ‘we zijn op de camping mama’, sist ze, ‘praat eens met je rustige stem!’
4. Meltdown bij het animatieteam
Ik kijk op de lijst met rolverdeling van de camping musical. Als ik Willems naam zie staan bij de rol van eerste soldaat maakt mijn hart een sprongetje. Snel kijk ik verder. Geen rol voor Guusje helaas, misschien in de dansgroep? Maar ook daar staat haar naam niet tussen en hetzelfde hart breekt een beetje. Zo rustig mogelijk leg ik het aan haar uit, maar haar hart spat in duizend stukjes uit elkaar en het is natuurlijk allemaal mijn schuld. Op hoge poten haalt ze verhaal bij het animatieteam, maar het helpt niets. Er is geen plekje voor Guus in de musical. ‘We gaan nú naar huis’, schreeuwt ze huilend in mijn armen, ‘ik wil hier nooit meer zijn’, brult ze als ik haar naar de tent draag, ‘ik háát het hier’. In gedachten tel ik tot 10, tot 100, tot 1000, ook dit gaat weer voorbij.
5. Ga. Alsjeblieft. Slapen. Nu.
Mijn horloge zegt dat het tien uur is en met een zucht laat ik me zakken in mijn campingstoel. Eindelijk tijd voor mezelf. Vanuit de tent hoor ik twee stemmetjes giechelen en ook al weet ik dat het te laat is, laat ik ze. Tien over tien, als ze nu niet gaan slapen is het morgen drama. ‘Jongens, het is nu echt tijd om te slapen, ik wil niemand meer horen!’ Kwart over tien. Geklets. Tien voor half elf. Een lachbui. Ik bijt op mijn lip. ‘Ik wil nu echt niets meer horen, jullie moeten nu gaan slapen, het is al bijna half elf!’ Drie minuten later een scheet en een brullende lach. Woest sta ik op en mijn campingstoel kiepert achterover. ‘Nu ben ik er echt klaar mee, koppen dicht! Wie ik nu nog hoor, mag morgen niet op de iPad!’ Als ik mijn stoel rechtop zet, is het muisstil. Eén minuut voor half elf, keurig, mijn uithaal kwam precies op tijd voordat het stil moet zijn op de camping.
Welja, volgend jaar gaan we weer.
Geen reacties