Niet. die. scholen. dicht

Onze single mom Lisa is moeder van een zoon van 8 en een dochter van 5. Soms komt ze voor situaties te staan die ze misschien wel met een partner had willen delen. Gelukkig deelt ze ze dan met ons 😉

Toen ik, tussen de aflevering van ‘koken met prutsers’ door, op televisie iemand het woord ‘lockdown’ in de mond hoorde nemen brak het zweet me uit. En nee, dat was niet van de pan spaghetti die overkookte.

“Niet. Die. Scholen. Dicht,” mompel ik tegen mezelf terwijl ik de ui in zorgvuldig afgemeten blokjes van drie bij vier millimeter hak. Want dat staat in het recept. Net zoals ik 1/4 bouillonblokje nodig heb en zes pannen.

Anyhow, niet die scholen dicht. Of had ik dat al gezegd?

Ik weet niet hoe het met jou zit, maar hier heb ik na een week herfstvakantie al tig klachtenbrieven van kind A naar kind B en andersom, aan m’n broek hangen. Die vakantie had geen minuut langer moeten duren want dan had ik niet garant kunnen staan voor het op school afleveren van twee héle kinderen op de maandag na de vakantie. Ze kunnen niet met elkaar en niet zonder elkaar, luidt een spreuk. Maar in dit geval konden ze vooral niet met elkaar, en ik niet met hen. Maar goed, dat is mijn probleem.

Zolang ik erbij zit gaat het allemaal soepeltjes.

Kijk. Zolang ik erbij zit gaat het allemaal soepeltjes alsof we in een videoclip van Marco Borsato terecht gekomen zijn. Ze eten korstjes, porren elkaar niet met tenen in neuzen, en blijken warempel wél te weten waar de drinkglazen staan. Ze komen gemoedelijk overeen welke Netflix-serie te kiezen, die ze vervolgens ook braaf urenlang kijken. Ze bespreken de afleveringen zelfs na zonder uit het hoofd getrokken haren of uitgestoken oogballen. Ze knuffelen en zeggen dat ze van elkaar houden, wat ze ook echt doen denk ik. Hoop ik. Ze delen eerlijk de chocoladebeertjes die tussen de hagelslag zitten want de ene had er drie en de ander had vijf beertjes. Wordt allemaal vlekkeloos opgelost.

Maar dan. Als ik opsta en het toneel verlaat. Dan begint het.

Ik moet ook gewoon plassen. En soms kan ik dat in minder dan één minuut en soms één minuuttwintig. Dat is dan ook meteen de max. Als ik langer wegblijf vergroot ik de kans op een kunstwerk met watervaste stift tegen mijn muren aanzienlijk, of op zeven gepelde en niet opgegeten bananen. Zodra ik op de wc-pot ook maar enig signaal krijg dat dit moment aangebroken is, blijf ik soms nog iets langer zitten. Soms draai ik de deur even op slot. Want als je de ellende zelf ontwijkt, wil dat niet zeggen dat de ellende jou niet komt opzoeken.

Niet die scholen dicht. Please. Voor mij. Voor alle andere ouders in Nederland. En voor de kinderen trouwens ook. Die ui is inmiddels wel klein genoeg. Ik herhaal nog een paar keer mijn mantra. Uit de kamer komt geschreeuw. Het was ook al zeker vijf minuten verdacht stil.