Nee!

Geen idee meer hoe ik De Truc leerde kennen. Las ik het in een boekje? Was er een vriendin die dat net ontdekt had? Ik weet het echt niet. Maar ik zette hem op een avond in en het bleek een wondermiddel.

Ik was bekend met de peuterpuberteit en het motto ‘ik ben twee en ik zeg nee’. Lieve begon zelfs al enthousiast aan deze fase toen ze nog maar 1,5 jaar was. Ze heeft wat keren op de grond gelegen, zo hard gillend dat ik bang was dat ze flauw zou vallen.
“Kun je ook nog wat anders zeggen dan nee?”
“Neeeeee!”

Toen kwam Pepijn. En die werd 1,5. Die werd 2. Die werd 2,5. En hij bleef maar dat vrolijke ventje dat alles wel prima vindt. “Wat fietsen we er toch makkelijk doorheen,” zeiden mijn lief en ik tegen elkaar. Niet wetende dat hij gewoon aan het opsparen was.

Want op een dag kwam de mededeling dat het appelsap op was en dat huiveringwekkende nieuws veranderde ons kind op slag van een blijmoedige krullenbol naar een woedende tornado die door de woonkamer raasde. Gillend en spugend kolkte hij door de ruimte, ondertussen de stapeltjes gevouwen was van de bank af maaiend. Gezellig.

Het bleek het startsein van veel nee! wilikniet! maarikdoehetstraks! Het avondritueel begon zo langzamerhand steeds meer op een uitdagend spel van Wie is de mol? te lijken waarbij meerdere hindernissen op creatieve wijze genomen moesten worden en er iedere keer een kans bestond op een enorme boobytrap.

Tot ik het besloot om te draaien. “Pepijn,” sprak ik ferm, “ik ga even je knuffel pakken. Jij mag ondertussen NIET je schoenen uittrekken. Hoor je dat?” Ik draaide me om en hoorde direct het kenmerkende geluid van lostrekkend klittenband. Triomfantelijk stond hij voor me, met glunderende oogjes en zijn schoenen netjes onder de kapstok.
Ik reageer overdreven geschrokken. “Oh, Pepijn! Nou vooruit, maar je mag nu absoluut niet naar boven gaan!”
Hij trekt een sprintje naar de trap en is nog nooit zo snel boven geweest. Ik ga hem achterna alsof ik hem probeer te pakken. Het hele avondritueel houden we dit vol. Niet naar de wc gaan! Niet je pyjama aan doen! Niet je tanden poetsen! Niet zelf in bed gaan liggen!

Gierend van de lach is de hele exercitie ineens in nog geen tien minuten achter de rug en hebben we weer lol gehad. Het liefste jongetje ter wereld ligt lekker in zijn bed en geeft me een kus.

Als ik de trap afloop, spreek ik mezelf nog even streng toe: “En nu niet een stuk chocola pakken!”