Pittige tijden in huize Miloe, nu haar 12-jarige naar de brugklas gaat en regelmatig heftig reageert. Provoceert hij haar en moet ze strenger zijn, of kan Miloe beter naar haar man luisteren en vaker een stapje achteruit doen?
‘Een mijlpaal hoor,’ roept de buurvrouw vanaf haar tuinpad. ‘Grote fiets, grote tas, grote jongen. Het grote loslaten is begonnen.’
Ik pers er een glimlach uit en kijk met vochtige ogen naar de lege straat waar mijn 12-jarige brugklasser net over weg fietste. Zonder gedag te zeggen.
In de keuken gooi ik bonen in en naast het koffieapparaat en denk aan de ruzie de avond ervoor. Hij wilde Stranger Things op Netflix kijken, ik wilde dat hij eerst zijn tas inpakte en uitzocht waar hij de volgende ochtend, zijn eerste ochtend op zijn nieuwe school, moest zijn. Hij zou dat ’s ochtends wel regelen zei hij zuchtend, ik vroeg of hij zijn hoofd achter het telefoonscherm vandaan wilde halen anders kon ik niet met hem communiceren, hij weigerde, ik trok aan zijn mobiel, hij had het ding woedend op de bank gegooid en was naar boven gegaan, ik had onaardige dingen tegen zijn slaapkamerdeur gezegd. Een nacht slapen had ons beiden niet gekalmeerd.
‘Misschien,’ zegt mijn man als hij mij mijn koffie aangeeft en zelf een kopje onder het apparaat zet, ‘moet je iets eerder stoppen.’
Ik kijk hem boos aan.
‘Je hebt de neiging door te blijven gaan als je je punt al hebt gemaakt,’ gaat hij verder.
De koffie en ik vertrekken zonder iets te zeggen naar boven.
Als ik later die week tijdens een etentje bijpraat met een vriendin, vertel ik haar over de zomer, over de hormonengolf van de oudste die gemixt met zijn temperament een explosieve cocktail opleverde. Over mijn imploderen, zijn exploderen en andersom, over hoe we in elkaar vastdraaien.
‘Je moet duidelijkere grenzen stellen en strenger zijn,’ onderbreekt ze me. ‘Als hij daar overheen gaat, telefoon inleveren of de wifi eraf.’
Ik probeer haar uit te leggen hoe hoog het kan oplopen, dat het ingewikkelder wordt nu hij pubert en langer dan een meter zeventig is. Als ik de woorden uitspreek, hoor ik hoe machteloos en hulpeloos ze klinken. En dan overvalt het me en snotter ik, bij uitstek een wc-huiler, in een restaurant. Ik gluur om me heen en ben ineens dankbaar voor spatschermen en afstand. Mijn vriendin schenkt wijn bij en duwt de gamba’s in knoflook mijn kant op.
‘Wat,’ zeg ik even later, ‘als streng zijn niet bij me past. Als ik niet bestand ben tegen zoveel verbaal geweld?’
‘Ja. Dat lijkt me lastig.’ Ze kijkt bemoedigend.
‘Mam,’ vraagt de verse brugklasser dat weekend. ‘Ik heb de Franse woordjes geleerd. Wil je ze overhoren?’ Hij geeft me zijn boek en wijst een rijtje aan.
‘Tuurlijk!’ roep ik enthousiast. ‘Wat is het meisje?’
‘Le meisje. Oh nee. Le pomme. La pumme.’
‘Haha. Wat is la pumme?’
‘Oh nee la pumme is het brood.’
‘Brood is pain. Meisje begint met een f.’
‘Le fromage. Le fffrouw.’
‘Oké. We slaan deze even over. ‘Hoe gaat het?’
‘Goed.’
‘Joh. Nou even serieus.’ Ik zet mijn strenge blik op. Ik kan het heus wel, streng zijn.
‘Jij denkt zeker dat Frans heel makkelijk is? Dat ik het nu al allemaal weet! Terwijl ik net begonnen ben!’ Zijn ogen vlammen.
Ik denk aan mijn man en slik mijn reactie in.
‘Hoe gaat het,’ zegt hij, ‘dat is dus ‘sáá-láá-de.’
Ik schiet weer in de lach. Zijn flipperkastbrein dat zo vaak sneller is dan dat van mij, dat soms gifpijlen afvuurt, dat me soms met mijn hoofd tegen een muur laat bonken, laat me vandaag lachen. Bijna nooit weet ik van tevoren welke golf emoties ik over me heen krijg, wel weet ik dat strenger worden voor mij niet de weg is. Het past niet, het klopt niet, het maakt de puinhoop groter. Wel mag, of eigenlijk moet, ik mijn eigen grenzen beter bewaken. En dus houd ik in zijn tweede week op de middelbare veel vaker mijn mond. Anders gezegd: als zijn golven mijn voeten nat maken, zet ik een stap achteruit.
Geen reacties