Het is acht maanden geleden dat ik voor het laatst met Teun naar het theater ging. Op de zaterdag voordat de intelligente lockdown in maart werd afgekondigd. Het voelde raar toen, ik wist niet of ik er goed aan deed. Net als alles toen raar voelde.
En nu sta ik met Teun voor de Stadsschouwburg in Utrecht, om de jeugdvoorstelling Verloren dingen te bezoeken. Het voelt weer raar. Maar de corona-tijd nu voelt heel anders dan die eerste weken in het voorjaar toen we nog compleet in het duister tastten. Toen de straten uitgestorven waren en de deuren van alle instellingen dicht. We zijn maanden verder en de theaters zijn weer open. Ik denk aan het pleidooi dat Peter Pannenkoek twee weken terug bij Dit was het nieuws gaf. ‘Mensen hebben niet door dat het er weer is,’ zei hij in zijn pleidooi. Ik denk dat ik toen knikte naar tv.
Ik was het ook een beetje kwijt. Dat theater weer een optie was. ‘Ga naar de theaters mensen,’ zei hij. ‘Ga gewoon. Het is de beste ervaring die je kunt hebben. Gewoon live magie zien. Je hebt drie maanden binnen gezeten. Drie maanden een scherm gezien.’ Het was alsof hij me even wakker schudde.
Het is inderdaad tijd voor weer wat live magie. Samen.
Dankzij Peter Pannenkoek lopen Teun en ik nu de rustige schouwburg in. Ik kijk naar mijn tien-jarige die me de hele weg hier naartoe uitgebreid vertelde over Brawlstars, knokkers en mappen van mega showdowns. Geen idee waar hij het over had, zijn wereld is vaak al lang niet meer mijn wereld met alle games en personages die in zijn hoofd tot leven komen. Het is inderdaad tijd voor weer wat live magie. Samen.
En magie is het. Drie acteurs op het toneel brengen met hun spel dingen én de pop die hoofdpersoon is, tot leven. Eenmaal in de zaal voelt het ook helemaal niet raar meer. Mijn nieuwe mondkapje mag af, die hoeft alleen op als je loopt. ‘Veel dingen zijn ook beter geworden,’ zei Peter Pannenkoek ook. ‘Er werken zoveel mensen voor maar honderd man bezoek.’ En ja ik zie ze hier ook hard werken voor slechts de helft van dat aantal bezoekers. Hard werken om te zorgen dat het veilig is. Dat we afstand kunnen houden, dat we ons handen kunnen desinfecteren. Ze brengen de vijftig gasten die wél mogen komen netjes naar hun plek. Ze zorgen ervoor dat we een voor een naar binnen en naar buiten gaan. Dat we niet vlak langs elkaar hoeven te lopen. Zorgen ervoor dat we ons echt op de voorstelling kunnen concentreren en niet aan dat stomme virus denken.
Eigenlijk is het best intiem met zo’n klein clubje publiek. En er zit, zoals Peter Pannenkoek ook al zei, niemand in de zaal die kucht. En er zit geen lang persoon voor je neus die het zicht belemmert. En geen onbekend iemand die stinkt. ‘Zit je naast iemand die stinkt, maak het dan uit,’ zei Peter Pannenkoek, ‘want dat is dan gewoon je relatie.’
Na 45 minuten is de mooie voorstelling voorbij. Ik gun de spelers een daverend applaus. Het publiek van vijftig man probeert wel een oorverdovend applaus te geven, maar vijftig paar handen waarvan de helft kinderhanden, produceren toch niet het applaus dat ze verdienen. Na onze bescheiden ovatie stapt een van de acteurs naar voren om ons te bedanken voor onze komst. Om te vertellen dat ze zo blij zijn dat ze weer mogen spelen. Dat ze weer voor publiek mogen staan. We klappen nog een keer. Ik doe mijn mondkapje weer op en denk ook ‘ga gewoon.’ Want dit stuk ging dan wel over verloren dingen, theater is dat niet. Luister ook naar Peter. Ga ook op zoek naar de magie. Ga samen met je kind weg bij het scherm. Het kan echt weer. Het is fijn. Laten we het theater niet verliezen.
Verloren dingen
‘Verloren dingen’ is een voorstelling voor mensen vanaf 7 jaar. In een huis ergens in de grote stad woont een man samen met zijn eigenwijze kat. Elke dag verzamelt hij afgedankte spullen, die nergens meer thuishoren. Hij neemt ze in huis en geeft ze stuk voor stuk een originele bestemming. Tot de man op een dag thuis niet thuis komt en de dingen opnieuw verloren lijken… De voorstelling speelt in oktober en november op verschillende plekke in het land. Kijk hier voor meer info.
Geen reacties