Moeder worden

Wanneer wist jij het? Dat je moeder wilde worden? Wist je het al vanaf dat je kind was? Of had je amper tijd om eraan te wennen?
Ik wilde geen kinderen. “Ik word wel een leuke tante,” zei ik altijd. Nooit gedacht dat ik na een paar jaar aan alle clichés van het huisje-boompje-beestje-beeld zou voldoen.

Ik vond het wel prima dat mijn leven alleen om mij draaide. Ik ben gek op uitslapen, aandacht en de hele dag chocola eten. De drie zaken waar je het meest op moet inleveren als je kinderen krijgt. Uitslapen kan nooit meer, alle aandacht gaat naar je kinderen en als je chocola wilt eten, moet je eerst doen alsof je iets uit de trapkast wil pakken.
Het is niet zo dat ik een hekel heb aan kinderen, die vond ik best leuk. Ik moest gewoon even een neefje of nichtje ergens vandaan ritselen en lekker een heel weekend met het kind naar toneelstukjes, voorleesmiddagen en musea. Ondertussen een ijsje met spikkels hier en een stuk appeltaart met extra slagroom daar. En veel te laat opblijven. Duur speelgoed kopen dat ontzettend veel herrie maakt. En als het kind dan de volgende dag stuiterend van de suiker en het slaaptekort opgehaald wordt, iets zeggen als ‘het was héél gezellig, ze is misschien een beetje moe.’

Zo’n tante werd ik. Leuk als tante, ongeschikt als moeder. Want als je kinderen van jezelf hebt, dacht ik toen, dan moet je daar de hele dag reuzeverstandig en verantwoord mee zijn. Dan mag je alleen nog maar biologische zemelenkoekjes, kom je nooit meer je huis uit en moet je altijd en overal Het Goede Voorbeeld zijn. Huuu.

Tot ik ging samenwonen met iemand die die wens wel al zijn hele leven had en die een van de liefste en zorgzaamste mensen is die ik ken. Met zo’n vader durfde ik het wel aan. Het was er ineens. Het gevoel dat er ruimte was voor een kinderstoel aan de tafel. Voor kleine schoentjes bij de kapstok. Voor een kamer met een wieg. Voor een kind.

Ik las steeds meer verhalen over moeders die ook niet altijd het Goede Voorbeeld zijn. En ik kreeg, zoals iedere moeder, de allerleukste, -liefste, -mooiste en -geweldigste kinderen. En ze zijn gek op ijs met spikkels. Die ze eten met hun tantes én met mij.