Ingelise is moeder van drie kinderen (van 9, 7 en 3) en blogt sinds dit jaar voor de Club over haar leven als moeder. Vandaag over dat alles weer begint!
Terwijl ik me door alle e-mails werk die tijdens mijn vakantie zijn binnengekomen, kijk ik met een schuin oog naar de melding die op het scherm van mijn telefoon verschijnt. Shit, daar is de nieuwsbrief met instructies voor het nieuwe schooljaar alweer. Snel scroll ik erdoorheen. Dochter één moet een multomap mee, met tabbladen. Dochter twee moet dit jaar ook een koptelefoon voor op de Ipad. En oh ja, vergeet u de gewijzigde schooltijden niet? Mijn hoofd vult zich meteen met dingen die nog moeten gebeuren. Spullen kopen. Checken of de gymschoenen nog passen. De oppas een reminder sturen over de nieuwe schooltijden. Met de groeiende to-do list, groeit ook de chaos in mijn hoofd. Dit heb ik zó niet gemist tijdens de vakantie.
Laatst hoorde ik een interview met de Amerikaanse Allison Daminger die onderzoek doet naar de belasting van je brein als je jongere kinderen hebt, ook wel de mental load genoemd. Die mentale last gaat over grote beslissingen zoals de keuze voor de school van je kinderen maar ook over hele basale dingen als wat je vanavond gaat eten. Al die grote en kleine beslissingen nemen ruimte in je hoofd in. Ruimte die dan niet meer vrij is voor werk of hobby’s. Want net als de internetverbinding hebben je hersenen een maximale bandbreedte. Vol is vol.
Somt voelt het ook alsof je iedere dag opnieuw examen doet.
De Amerikaanse onderzoeker vergelijkt dit met studenten die vlak voor een tentamenperiode zitten. Alle beschikbare energie en focus in je hoofd gaat dan naar stampen van de leerstof en andere dingen gaan even op een laag pitje. Je kamer opruimen en je moeder bellen bijvoorbeeld! Als je opgroeiende kinderen hebt en er continue kleine en grote zaken zijn om in de gaten te houden, dan voelt het soms ook alsof je iedere dag opnieuw examen doet.
Herkenbaar! Ik ben altijd opgelucht als het weer gelukt is om alle formuliertjes op tijd in te leveren, de juffendag niet vergeten is en er op tijd cadeautjes zijn gekocht voor kinderfeestjes. Eén belangrijke melding in de klassen WhatsApp gemist en ik heb weer een punt aftrek op m’n examen. Zo voelt het tenminste. En hoewel mijn man absoluut zijn deel doet thuis, komt het bijhouden van al die logistiek meestal op mij neer. Iets wat volgens dat onderzoek trouwens in veel huishoudens het geval is.
De eerste schooldagen zitten er inmiddels weer op in onze regio. De meiden zijn enthousiast en ik heb mijn eerste voldoendes ook binnen: de gymspullen gingen op de goede dag mee met het juiste kind en de oppas stond er op tijd. Maar met binnenkort een derde kind naar de basisschool – en dus nog meer potentiële luikjes open in mijn hoofd – besef ik dat de maximale bandbreedte wel in zicht is. Ook die mentale last kun je best verdelen, besluit ik, en ik geef mijn man door als het eerste aanspreekpunt voor de groep 1-klas van mijn jongste. Zo.
Geen reacties