Mama’s werk

Lisa vangt een gesprek op tussen haar zoontje Mats en zijn vriendje en komt er zo achter hoe haar zoon tegen haar werk aankijkt.

‘Mijn mama is soldaat’ klinkt er vanuit de tipitent uit de mond van Mats zijn vrijdagmiddag-speelvriendje. Terwijl ik in de keuken aandachtig pompoen voor de pompoensoep snij, wacht ik in spanning af welke woorden hierop zullen volgen vanuit de tent.

Ik sta lekker degelijk aan het aanrecht met een schortje aan en een pollepel in mijn rechterhand, breng (meestal) zelf mijn kinderen naar school, en bied me vaak vrijwillig aan voor schoolactiviteiten dus er kán ergens de indruk zijn gewekt bij het speelvriendje en bijbehorende ouders dat ‘die mama in elk geval géén soldaat is.’

‘Mijn mama werkt bij Wim!’ klinkt er trots vanuit de tipitent. Ik verslik me in het proefhapje pompoensoep. ‘Wie is dat?’ vraagt de speelvriend. ‘Die is een beetje gek’ zegt Mats lachend. Ik sta ver buiten deze kleutercommunicatie, die zich voortzet en erg serieuze vormen aan begint te nemen. Waarom die dan een beetje gek is en wat mijn rol dan precies is bij de gekke mensen. De antwoorden vloeien vol trots uit het inwonend kleutermondje.

Later die dag, met een kom pompoensoep voor onze neuzen, lijkt Mats zich te realiseren dat hij bij de uitleg van mama’s werk in de tipitent eigenlijk spaak liep. ‘Mama? Waarom is Wim eigenlijk een beetje grappig?’ Fijn, het woord gek is vervangen door het woord grappig. Dat stelt me al enigszins gerust over de manier waarop Mats naar mijn werk kijkt. Je kunt tenslotte beter grappig zijn dan gek.

‘We zijn niet allemaal hetzelfde Mats, en Wim woont bij mama’s werk omdat hij niet alles helemaal zelf kan. Ik leer hem de dingen die hij zelf niet kan.’

‘Maar hij is wel een beetje grappig.’

‘Dat klopt. Hij ziet er anders uit, praat anders, en doet soms een beetje grappig. Daarom vind ik mijn werk ook leuk, omdat ik altijd moet lachen met hem.’

‘Maar hij spuugt wel. En dat mag niet,’ zegt Mats kordaat.

En daar heeft hij natuurlijk een punt.

Ik neem nog een hap soep, en besluit dat de enige manier om Mats te betrekken bij mijn werk, of hem mijn werk enigszins te laten begrijpen, is om (zoals we vaker doen) af en toe eens langs te rijden met hem voor een bakje koffie en glas ranja.

Mats vindt dat fantastisch. En Wim trouwens ook.

Wie is Lisa?

Lisa is 28 jaar oud en moeder van zoon, Mats (4 jaar) en dochter Wiep (bijna 2 jaar). Na een studie in de zorg, werkt ze inmiddels al negen jaar met veel passie, plezier, liefde en vrolijkheid op dezelfde plek in de zorg.

Daarnaast heeft Lisa ook haar eigen blog: mamakakelbont. Het idee voor haar blog ontstond, nadat ze besefte dat haar auto haar kantoor geworden was. Zo keurig als ze jaren geleden begon met schrijven (in een notitieboek gekregen van haar beste vriendin) eindigde het opschrijven van haar inspiraties op Facebook, in haar telefoon, laptop, én in dat notitieboek. ‘Maar ik betrapte mezelf ook vaker met schrijven op lege kauwgompakjes en bananenschillen,’ voegt Lisa toe.