Michelle is getrouwd met Marcel en moeder van Amber (10) en Nova (6).
‘Wat een gedoe dit,’ zeg ik tegen Marcel als ik verhit thuiskom nadat ik Amber heb afgezet bij haar proefles musical, waar ik haar maanden geleden voor opgaf. Onze meid voelt zich altijd enorm thuis voor publiek en ik gun het haar zo dit te onderzoeken. Een fantastisch idee, tot ik erachter kwam welk logistiek drama ik me eigenlijk op de hals haal met een les op een doordeweekse dag van half vijf tot half zeven.
Met de donkere maanden in aantocht zie ik het niet zitten ons snoezige tienjarige meisje in haar uppie twintig minuten heen én terug te laten fietsen tijdens een drukke avondspits. Er zit dus niets anders op dan voor taxi te spelen, wat in diezelfde drukke avondspits zó lang duurt dat we bij thuiskomst meteen weer de auto in kunnen.
‘Hoe gaan we dit in godsnaam doen?’ vraag ik, want een van ons moet dan óók nog eens eerder weg van kantoor.
‘Misschien kan je je laptop meenemen?’ stelt Marcel voor.
Ik trek een vies gezicht want het culturele centrum waar de les gegeven wordt is niet bepaald my cup of tea. Het is een ander universum dat ik niet helemaal begrijp. Het heeft verschillende podia, een bar en je kunt er allerlei kunstzinnige cursussen volgen.
Ik voel me hier een paasei tussen de pepernoten.
Er is ook een bibliotheek. Maar die heeft meer weg heeft van de koffiecorner van de plaatselijke supermarkt, aangezien ik er steeds allemaal mensen met hun jas aan de krant zie lezen. Er zitten ook mensen die hier iets doen op hun laptop, maar of ze dit als werkplek hebben gekozen óf hier ook noodgedwongen werken omdat hun kind een cursus volgt is me niet duidelijk. Verder is het er luidruchtig en hangt er een zweem van moeilijke kunst, trompetgeschal en Desigual-rokken. Prima voor anderen, maar ik voel me hier een paasei tussen de pepernoten.
‘Ach misschien vindt ze het niet eens leuk,’ reageert Marcel op mijn klaagzang.
‘Laten we het hopen,’ zeg ik met stressvolle maandagen in gedachten.
Ik besluit goed naar het gezicht van mijn tiener te kijken als ik haar ga ophalen. Of het meer zegt dan het plichtmatige ‘leuk’, wat ik tegenwoordig meestal als antwoord krijg.
Na een tijdje wachten bij de ruimte waar mijn dochter haar mogelijk eerste showbiz-ervaring beleeft – en ik weer allerlei onbekende muziekinstrumenten voorbij zie komen – gaat de deur open. Twee stralende ogen vliegen me tegemoet.
‘Het was zó leuk! We krijgen ook scripts!’ roept ze, voordat ik ook maar een ‘hé meissie,’ kan uitbrengen.
Lang verhaal kort: Ik schrijf dit blog nu – met noise cancelling headphones én een prima latte macchiato – in de koffiecorner van het culturele centrum. Maar wel met mijn jas uit.
Geen reacties