Loslaten

Sanne is moeder van Lieve en Pepijn. En ze is er maar druk mee.

Ongeveer twintig jaar geleden zei mijn vader dat we hem altijd konden bellen bij een noodgeval. Hij was vaak hele dagen aan het vergaderen met allemaal belangrijke mensen, maar voor zijn dochters nam hij altijd op. Zo ook die dag, toen mijn jongste zusje belde voor een noodgeval: ze wilde papier-maché maken en wist niet hoe dat moest.

Mijn vader, die natuurlijk al snel doorhad dat hier niet echt sprake was van een crisissituatie, probeerde het gesprek af te raffelen. ‘Papier maché maken? Gewoon doen wat op het pakje staat,’ zei hij.
‘Maar op het pakje staat dat ik het op de muren moet smeren!’ sprak mijn zusje verbouwereerd.
‘Ho, nee! Niet op de muren smeren!’ antwoordde mijn vader snel, liep het kantoor uit en liet de vergadertafel lachend achter.

Je kunt je kind niet in z’n eentje een surprise laten maken.

En zo leerde ik al vroeg: je kunt je kind niet in z’n eentje een surprise laten maken. Papier-maché maken is een proces dat je onder begeleiding moet leren. De lijm maken, de mogelijkheden van lege mueslipakken en eierdozen zien. Dat heb je allemaal niet meteen onder de knie. En het knippen van kippengaas of het aan elkaar nieten van stukken karton is geen sinecure. Kortom: meedoen.

Maar dat mocht niet. Mijn zoon ging zijn allereerste surprise maken en hij ging het helemaal zelf doen. Hij had geen hulp nodig, hij had het allemaal prima uitgedacht. Ik dacht altijd dat ik best wel kon loslaten, maar nu had ik het moeilijk. Wat ga je allemaal doen dan? Ga je je niet verbranden aan het lijmpistool? En … wordt de surprise wel echt mooi?

Hij was onverbiddelijk.

Over dat laatste maakte ik me nog het meeste zorgen. Ik weet namelijk waar de surpriselat ligt in mijn kunstenaarsfamilie: hóóg. Maar hoe ik ook vroeg, aandrong of smeekte: hij was onverbiddelijk. Ik zag hem druk in de weer met karton, verf en touw, hij kocht zelfstandig een cadeautje en had de hele boel twee weken voor tijd klaar: een schoen die voor de helft uit grote stukken zwarte tape bestaat.

Het ding zit van top tot teen muurvast aan elkaar geplakt, want die stukken tape laten niets los. Ik daarentegen wel. Mijn vader zou vast trots zijn.