Lief

Onze single mom Lisa is moeder van een zoon van 7 en dochter van 5. Soms komt ze voor situaties te staan die ze misschien wel met een partner had willen delen. Gelukkig deelt ze ze dan met ons 😉

Zuchtend komt mijn achtjarige door de achterdeur binnengestormd nadat hij zijn fiets demonstratief in de tuin flikkerde. “Ja, ja ,ja, ik weet het al,” zegt hij terwijl hij naar de grond kijkt.
“Ze hebben je zeker al gebeld en ik hoef niet meer te zeggen wat er is gebeurd. Ik ben een rotkind en ik krijg zeker zeven dagen straf.”

Ik was inderdaad al op de hoogte gebracht door één van de moeders in het team des moeders, en was daardoor ietsje voorbereid op deze stormvloed aan woorden.

Eigenlijk had hij zijn eigen oordeel al geveld bij binnenkomst, en zichzelf al gestraft door de woorden die uit zijn mond kwamen, maar ik voelde dat het eigenlijk meer een vraag was in de richting van “mama, zeg alsjeblieft dat je niet boos bent.”

Ik besluit dit gevoel te volgen en zeg op een hele rustige toon dat ik inderdaad gebeld ben, dat hij nu met me mee naar boven mag lopen en dat hij daar mag vertellen wat er is gebeurd. Ietwat demonstratief stampt hij de trap op, in een oerstand waarop hij nog steeds voorbereid lijkt op het ergste vanuit mijn kant.

Ik zal het maar eerlijk zeggen, we hebben een mes gevonden

Hij vertelt dat hij met vriendjes speelde en dat er bouwvakkers aan het werken waren. Ze werden weggestuurd, maar ze dachten dat het een grapje was, dus ze gingen niet weg. Uiteindelijk eindigt het verhaal (wat een gevalletje kort verhaal lang was) met de zin “en ik zal het maar eerlijk zeggen, we hebben een mes gevonden bij de bouwplaats en die hebben we begraven in het zand.”

Ik blijf een paar tellen stil en hij kijkt me afwachtend aan. Als een hert dat in de koplampen van een auto kijkt.

“Hoeveel straf krijg ik?” vraagt hij als mijn reactie te lang lijkt te duren.
….
“Je krijgt van mij geen straf. Je krijgt van mij een compliment!”

Ik leg uit dat ik zo blij ben dat hij eerlijk is, en nee ik keur niet goed hoe hij zich daar op de bouwplaats heeft gedragen maar já, hij is wel eerlijk. Geen haar op mijn hoofd twijfelt aan wat hij zojuist verteld heeft, want hij trekt het boetekleed zo duidelijk aan en dat kan ik alleen maar waarderen.

Hij vraagt of ik met hem mee wil fietsen naar de plek waar ze het mes begraven hebben, zodat we het kunnen opgraven en weg kunnen gooien. Ik zeg dat ik dit een goed idee vindt en we stappen even later samen op de fiets.

“Ik vind jou lief mama,” klinkt er terwijl hij naast me fietst.
“Ik vind jou óók lief.” Zeg ik. “Ik vind jou hoe je BENT altijd lief. Ik vind hoe je DOET niet altijd lief.”
“Jajaja. Ik weet het al,” zegt ie.