Knobbel

Miloe heeft een zoon van 13 en dochter van 10 over wie we al heel wat blogs hebben kunnen lezen hier op de club. Ze schrijft natuurlijk niet alleen over haar kinderen. Misschien gaat het eigenlijk wel meer over haarzelf.

‘Die móet ik hebben,’ zegt mijn dochter beslist en wijst naar een donkerrode rugzak waar in gouden letters ‘Hogwarts’ op staat.

Ik schud mijn hoofd. Geen cadeaus meer hadden we afgesproken, het was een nogal overvloedige zomervakantie, en ze heeft niet genoeg geld op haar eigen rekening. 

‘Maar er is nog maar één! Alsjeblieeeft?’

Ik wankel. ‘Nu kan je haar nog een Harry Potter tas geven,’ flitst door mijn hoofd. Ik gris ‘m van de haak en duw haar richting kassa. In de rij sla ik mijn arm om haar heen, mompel voor de vorm nog iets over een afbetalingsregeling, een lijst met klusjes die ze in huis kan doen en kus voor de tiende keer dit weekend haar kruin. Terwijl haar warme lijf tegen me aan leunt, denderen de rampscenario’s door mijn hoofd. Bijna wil ik het haar vertellen. Dat ze de tas krijgt omdat ik iets heb gevoeld in mijn borst, dat het onderzocht moet worden. Dat ik bang ben. Ik schud even met mijn hoofd, slik iets hards weg en wijs dan naar de sokken in de bak bij de kassa, heeft ze die nog nodig? We lachen om een luidruchtig telefonerende man achter. Nee. Ik ga mijn tienjarige niet onnodig belasten.

Jaren geleden interviewde ik twee moeders die borstkanker hadden gehad. De een had ervoor gekozen om alles over de ziekte te delen met haar negenjarige tweelingdochters, de ander verzweeg het voor haar zevenjarige zoon omdat ze hem per se niet wilde belasten. Ze werd kaal vanwege een bijwerking van een pilletje dat ze van de dokter had gekregen, zo vertelde ze hem. Ik, groot voorstander van een open, vrije relatie met je kinderen van laten zien dat narigheid, verdriet, boosheid en ziekte ook bij het leven horen, kon me dat toen niet voorstellen. Nu wel. Ik heb de afgelopen jaren moeten leren dat teveel delen met je kinderen ervoor kan zorgen dat zij de last gaan dragen. Dat ik hun moeder ben, betekent dat ik voor hen zorg, en niet andersom. Ik heb geleerd pijn – als het kan – pas te delen als het geen open wond meer is. Zodat zij geen pleisters hoeven te plakken.

Op de ochtend van mijn onderzoek rits ik haar Harry Potter tas dicht en kijk haar na als ze naar school fietst, tot zij en de rugzak nog maar een stipje zijn. Twee uur later zet een kordate radioloog een spuit in mijn borst. Ik tel de paarse seringen op de foto die ze boven het onderzoeksbed hebben gehangen. Harry Potter op een bezemsteel was een beter beeld geweest, bedenk ik me. Zodat je even kan wegvliegen als ze een stuk uit je borst halen. 

‘Ik ben optimistisch,’ zegt de chirurg even later. Het denderen in mijn hoofd stopt acuut. Het komt goed. Die avond kus ik opnieuw mijn dochters kruin. Ze trekt me naar zich toe. 

‘Au!’ zeg ik. 

Ze kijkt me geschrokken aan. 

Ik glimlach. Mijn hoofd voelt nog steeds licht. Ik slik. Niks hards in mijn keel. Ik besluit haar de pleisters te laten zien die de verpleegster die middag op mijn borst heeft geplakt. Ik besluit haar luchtig te vertellen over het apparaat waar mijn borsten in geplet zijn, de naald en de echo, gemaakt met hetzelfde apparaat waarmee ik haar kon zien toen ze nog in mijn buik zat. 

‘Heb je borstkanker?’ vraagt ze als ik ben uitverteld. 

‘Nee joh! De dokter zegt dat het waarschijnlijk een onschuldig plekje is. Maar ik ben blij dat ik het heb laten onderzoeken. Beloof me dat al jij dat later ook zal doen als je iets geks voelt.’ 

Ze knikt. ‘Tuurlijk. En nu ga ik lezen. Ik hou van jou.’ 

Een laatste kus op haar kruin, een keer omdraaien bij de deur, moet ik nog iets zeggen? Ze is verdiept in haar boek. Het is goed.

‘Ik heb goed nieuws,’ zegt de chirurg de volgende ochtend opgewekt via de telefoon. ‘Je hoeft niet meer langs te komen, het is goedaardig.’

Als ik uren later de broodtrommel uit de rugtas van mijn dochter haal, lees ik voor het eerst de tekst die onder ‘Hogwarts’ op de tas staat. Draco dormiens nunquam titillandus. Ik vraag mijn man, Harry Potter fanaat en Latijnkenner, wat het betekent.’ 

‘Kietel geen slapende draak,’ zegt hij. ‘Oftwel: maak geen slapende honden wakker.’