‘…Isaac Nico Gerard Eduard Victor Anton Nico Dirk Eduard Rudolf Simon Cornelis Hendrik Eduard Eduard Apestaartje…’
De vrouw aan de andere kant van de lijn is al halverwege met het spellen van mijn e-mailadres als ik weer terug op aarde kom. Waar heb ik in hemelsnaam ja op gezegd?
‘Ik zal de overeenkomst voor het puzzelabonnement even kort voor u samenvatten, is dat goed, mevrouw Van der Schee?’
‘Ja hoor,’ zeg ik afwezig terwijl ik alleen maar denk: hoe kom ik hier weer zo snel mogelijk vanaf? Als ze een opname maakt voor de overeenkomst tetter ik er doorheen: ‘Dus als ik binnen twee weken opzeg zijn er geen kosten aan verbonden?’ waardoor ze de opname opnieuw moet starten en weer helemaal vanaf het begin moet beginnen.
Ik wil helemaal niet puzzelen. Ergo, ik vind puzzelen stom. Ik wil niet elke dag punten verzamelen en káns maken op de mooiste prijzen. Alles in mijn lijf schreeuwt nee.
De laatste tijd word ik zo vaak gebeld door telemarketeers dat ik privénummers gewoon niet meer opneem. Ook al bellen ze me twintig keer achter elkaar. Alles beter dan tegen de telefoniste te moeten zeggen: ‘Sorry, ik heb geen interesse.’ Ik wring me in allerlei onmogelijke bochten om maar geen nee te hoeven zeggen.
In een vlaag van verstandsverbijstering nam ik de telefoon dit keer wel op. Dus hang ik ruim vijf minuten braaf aan de lijn.
‘Dan heb ik tot slot nog een paar vragen.’
‘Ok,’ zeg ik mat.
‘Zit u in de schuldhulpsanering?’
‘Nee.’
‘Mooi. Wat is uw geboortedatum?’
Stoïcijns geef ik de datum door. ‘Oh echt?’ reageert de telefoniste enthousiast. ‘U klinkt echt veel jonger, wist u dat?’
‘Oh.’ Mijn hoofd draait overuren. Ik weet echt niet wat ik moet zeggen en vraag mezelf af: gebeurt dit echt?
Ja, dit gebeurt echt en de telefoniste ratelt verder: ‘Hoort u dat wel vaker? Ziet u er ook zo jong uit als dat u klinkt?’
‘Eeeeh…’
Ondertussen breekt Zora de kamer af en gooit ze haar speelgoeddoos ondersteboven op zoek naar een stuiterbal.
Als ik heb opgehangen, blijf ik vijf minuten verbouwereerd op de bank zitten. Ontdaan over zo veel gebrek aan assertiviteit en lef om ertegen in te gaan. Boos op mezelf druk ik om de vijf minuten op de refresh-button van mijn laptop: nog altijd geen bevestigingsmail. De betreffende mail komt pas twee dagen later en dan blijkt de klantenservice onbereikbaar: die kan ik alleen tussen 9.00 en 13.00 uur bellen. In de weken die volgen denk ik er nog een paar keer aan. Maar altijd net na 13.00 uur.
Nu zit ik er voor een kwartaal aan vast.
Net als ik mezelf voor mijn kop wil slaan, dirigeert Zora mij naar keuken en beveelt: ‘Nie krekker nie meer. Bavel! (lees: rijstwafel)’
Sterk en assertief staat ze voor me. Kin omhoog, met haar handen nog net niet in d’r zij. Ik kan nog héél véél van haar leren.
Geen reacties