Marloes is moeder van Willem (8 jaar) en Guusje (5 jaar) en blogt over haar rommelige en drukke leven.
Ik kijk de lege zolderkamer rond, met in mijn hand een volle reismand waar klagelijk gejank uit opstijgt. ‘Ik weet het’, zeg ik tegen mijn oude katertje, ‘ik weet het,’ blijf ik herhalen, terwijl ik voel hoe mijn keel langzaam dik wordt. ‘Daar staan we dan,’ zucht ik, ‘voor de allerlaatste keer. Wat is het leeg, hè?’
Voorzichtig daal ik de trap af, terwijl ik nog een laatste blik werp in de badkamer. Op de douche waar ik ooit, nog compleet hormonaal mijn kraamtranen rijkelijk liet vloeien. Ik staar naar het bad waar Guusje en Willem hun eerste badsessie samen hadden, inclusief een tsunami over de badkamervloer.
Hier werden we een familie van vier
Dan langs Willems kamer, waar ik hem eerst voorlas uit Rupsje Nooitgenoeg, en hij mij laatst uit Dummie de Mummie nummer elf. Door naar de slaapkamer van mijn dochter, waar ik nachtenlang op de koude vloer babywiegen tot een kunst verhief. En natuurlijk onze eigen kamer, waar hun al hun verjaardagen in het schemerlicht van zes uur ‘s morgens begonnen, compleet met taartkruimels en papiersnippers in bed.
Als ik helemaal beneden ben, voel ik hoe mijn wangen nat zijn geworden. De woonkamer is leger dan ooit. Zelfs tijdens die ellenlange persconferenties, toen het leek alsof de wereld stilstond, was het hier nooit zó stil. Hier zaten we gevangen tijdens lockdowns. Hier werden we een familie van vier. Hier groeiden we langzaam uit de muren van dit thuis.
Dan draai ik me om naar de voordeur, met de inmiddels krijsende reismand nog altijd in mijn hand. Een stukje verderop wacht ons nieuwe huis. Het huis met een overvolle woonkamer waar dozen torenhoog staan opgestapeld, en waar ik me straks een weg doorheen moet banen om de kurkentrekker te vinden. ‘Dat was het dan’, mompel ik en mijn beestje laat een jammerlijk gemiauw horen. ‘Rustig maar’, zeg ik tegen hem. ‘Je hebt straks een hele nieuwe woonkamer om vol te kotsen met haarballen.’
Geen reacties