Kogel

“Mam, ik voel me soms een beetje eenzaam,” zegt Keet als ik haar naar bed breng.

“Ja meid, dat hebben we allemaal wel eens, ” antwoord ik korzelig. “Dat hoort een beetje bij het leven hè.”

Keet gaat nogal lastig slapen en heeft voor het slapen vaak opeens last van buikpijn, groeipijn, hoofdpijn of andere zaken waar ik de rest van de dag nog niets van heb gemerkt. Of ze heeft plots nog honger of dorst, is vergeten te plassen, handen te wassen of is ineens iets heel belangrijks kwijt waar ze dan ter plekke heel verdrietig over is. En vandaag is ze dus ‘soms een beetje eenzaam’. Dat kan natuurlijk. En ik heb zin om in te storten op de bank.

Ze kruipt onder haar dekbed en ik ga nog even naast haar liggen. Iets in mij zegt toch, dat mijn reactie wellicht wat bot en kort door de bocht was. Eenzaamheid, daar heb ik haar nog niet eerder over gehoord. Wel klaagt ze sinds een paar weken over een kogel in haar buik. Althans zo hebben we de buikpijn genoemd waar ze sinds kort last van heeft. Een buikpijn die niet komt doordat ze nog naar de wc moet, of door buikgriep, maar de buikpijn die je hebt als je je ergens druk over maakt. Ging ze eerst elke dag huppelend naar school en in de zomervakantie zonder problemen in haar eentje twee weken met opa en oma naar Griekenland, nu was er opeens die kogel. En de bijbehorende nieuwe eenkennigheid. Ik liet haar huilend achter bij de opvang en een kinderfeestje. Ze zag er tegenop om naar school te gaan en zelfs bij haar opa en oma (ja diezelfde) wilde ze niet dat ik wegging (om vervolgens zodra ik weg was een hele leuke tijd te hebben).

Goed. Een nieuwe fase dus. Wat te doen met een dochter van zeven die eventjes niet goed in haar vel zit.

Is hier iets serieus aan de hand? Een probleem op school waar wij nog niets van afweten? Wordt ze gepest? Krijgt ze thuis niet genoeg aandacht nu er een broertje bij is? Ze kan het zelf nog niet zo goed uitleggen. Geeft in ieder geval aan dat ze niet gepest wordt. Ik gooi nog wat balletjes op, maar de werkelijke reden van de kogel wordt me niet helemaal duidelijk. Dan gooi ik het maar over een andere boeg. We weten misschien niet waar het vandaan komt, maar we kunnen wel kijken hoe we er mee om kunnen gaan. Dus bestel ik een boekje over mindfulness voor kinderen en ’s avonds oefenen we met ademhalen en gedachtes laten wegdrijven. De oefeningen verwateren al na een keer of vier, maar toch heeft het geholpen om te leren dat gedachtes maar gedachtes zijn die je niet per se serieus hoeft te nemen. En dat lijkt al wat te helpen. En het lukt haar ook steeds wat beter om toch onder woorden te brengen wat ze niet leuk vindt. En nu is ze dus soms een beetje eenzaam.

“Wanneer is dat dan?” vraag ik haar. En dan vertelt ze dat de andere kinderen tijdens de overblijf soms ruzie maken en dat zij dan niet meedoet en dat die kinderen dan soms dingen tegen de juf zeggen die niet waar zijn. En dat vindt ze dan niet eerlijk, maar dat durft ze dan niet te zeggen. Alhoewel ze die andere kinderen ook het liefst zou willen beschermen. En eigenlijk het liefst iedereen wel wil beschermen.

Wat een echte problemen al. Over loyaliteit. Over eerlijkheid. Over vriendschap en er voor elkaar zijn. Daar zou ik ook buikpijn van krijgen. Sterker nog daar heb ik regelmatig buikpijn over gehad. Alleen noemde ik het geen kogel, maar een worm. En was ik in de dertig toen ik dat leerde te benoemen en is zij zeven.

Dit blog staat ook in mijn boek ‘Van achter het behang tot over je oren‘ bij het hoofdstuk ‘Kwetsbaar is het nieuwe stoer’, over emoties van je kinderen. In dit hoofdstuk tips van opvoedkundige Eva Bronsveld over hoe je het beste omgaat met ‘lastige’ emoties van je kinderen.