Anke’s zoon Sieger is – naar eigen zeggen – een meisje-jongen. Ze blogt over hoe het is om een moeder van een kind met genderdysforie te zijn en zo mogen wij meekijken met hun bijzondere traject.
“Hoe bevalt het groep 8-leven?” vraag ik een beetje gekscherend aan de prepuber die na school bij me aan tafel is geschoven. Sieger moet giechelen en zegt voorzichtig: “Goed.”
Gelukkig blijft het daar niet bij en praat hij vervolgens honderduit over de activiteiten die de komende weken op de planning staan, waaronder veel bezoekjes aan middelbare scholen in de omgeving. “Dus moet ik toch wel een keuze gaan maken,” besluit hij zijn verhaal met een diepe zucht. “Voor een middelbare school bedoel je?”
“Jaaaa, dat ook! Maar ook over mijzelf.” “Oh ja, dat ook,” zeg ik een beetje weemoedig. “Ik zat te denken om anders als biseksueel naar de middelbare school te gaan.” Ik begin te lachen en Sieger kijkt mij niet-begrijpend en een tikkeltje geïrriteerd aan. “Weet je wat dat betekent, biseksueel?” “Ja, dat je een beetje een jongen en een beetje een meisje bent, toch?”
“Oh nee, dat weet ik nog niet precies!” roept Sieger als ik heb uitgelegd wat bisexueel betekent.
“Je bedoelt denk ik non-binair?” vraag ik daarom. “Ja!” zegt hij nu enthousiast, wiebelend van het ene op het andere been. Een teken dat hij het spannend vindt, maar ook enthousiast wordt.
Ik vind het eigenlijk nog veel te vroeg voor zo’n lastig besluit.
Als ik uitleg dat mensen die zich non-binair identificeren, zich geen meisje én geen jongen voelen, dan wordt hij toch iets minder enthousiast over dat idee. Hoewel het goed is dat hij er nu al over nadenkt, vind ik het eigenlijk nog veel te vroeg voor zo’n lastig besluit. “Weet je lieverd, je hoeft nu nog helemaal niets te kiezen of te beslissen. Sterker nog, als je naar de middelbare school wil, gewoon als Sieger, de jongen die graag als meisje door het leven wil, dan kan je ook zó naar de middelbare school.”
Hij knikt voorzichtig, nog niet helemaal overtuigd. “Je hoeft dat pas over meer dan een half jaar te beslissen. Én weet dat wat je ook beslist, het is altijd goed.” Sieger heeft inmiddels zijn handen op mijn schouders gelegd. Dat doet hij vaker als we dit soort serieuze gesprekjes hebben. Net of hij mij een beetje gerust wil stellen.
Mijn stem wordt iets fermer: “Er gaan altijd mensen zijn die er iets van vinden. Mensen die het een goed idee vinden, mensen die het niks vinden, mensen die vinden dat het anders moet. Dus het belangrijkste is dat je iets kiest wat voor jou in je hart goed voelt. Wat anderen ervan vinden, zelfs wat papa en ik ervan vinden, is niet belangrijk. Jij mag doen wat je hart je ingeeft.”
Nog steeds met zijn handen op mijn schouders kijkt hij me nu serieus knikkend aan. Als ik hem in zijn ogen kijk, zie ik dat hij mijn woorden ter harte heeft genomen en voel ik; hoe het ook gaat, Sieger gaat zijn plekje op de middelbare straks wel veroveren.
Wie is Anke?
Anke is moeder van Hidde (2008), en Sieger (2011). Sinds vier jaar is Sieger een ‘meisje-jongen’ en over de uitdagingen en gekke situaties die het gezin met een kind met genderdysforie tegenkomt, blogt Anke voor ons. Sinds Hidde in de (pré)puberteit is beland, heeft Anke ook met hem af en toe heel wat te stellen. Anke heeft een eigen praktijk waarin zij ouders begeleidt, die te maken hebben met een kind met een pittig/temperamentvol karakter. Zij geeft onder andere de gratis online lezing: “liefdevol en relaxed reageren op het boze gedrag van je kind”. Kijk voor meer info of aanmelden op https://pentakelopvoedcoaching.nl/boos-kind-vertelt/
Ook zo’n fijne hoodie als die van Sieger? Er zijn er nog een paar op voorraad. Check hier of jouw favoriete kleur en maat er nog is!
Geen reacties