Kerstmail

Marloes is moeder van Willem (7 jaar) en Guusje (4 jaar) en blogt over haar rommelige en drukke leven.

‘Ik heb aangegeven dat wij de gehaktballetjes maken voor de klas van Guus. En voor Willems klas ook, dat leek me wel zo makkelijk.’ Mijn man reageert met een duimpje omhoog op mijn appje en ik ga er maar vanuit dat het dan goedkomt volgende week. Ik zal hem er sowieso nog wel een paar keer aan helpen herinneren. Snel lees ik de mail verder.

Vrijdag moeten ze een foute kersttrui aan. In de aula staan de kratten voor de Voedselbank, graag iets houdbaars mee. De kleuters een potje meegeven voor de lantaarns die ze maken. Nog steeds niet genoeg ouders die kunnen helpen versieren. Heeft er toevallig nog iemand een kerstboom staan die over is, groep 4 heeft er nog geen?

Paniek overvalt me

‘Ted! Ze moeten mórgen al die kerststukjes maken!’ Paniek overvalt me en snel spring ik mijn nog net niet opgewarmde bed weer uit. ‘Had jij er nog aan gedacht om van die versiersels te halen?’ Mijn drama werkt aanstekelijk en ietwat wanhopig kijkt hij me aan vanaf de bank. Nee dus. In mijn onderbroek sprint ik naar boven en in de krochten van de zolder vind ik godzijdank nog twee stoffige paddenstoeltjes en wat mini-kerstballen.

De volgende ochtend kijkt mijn zoon me beteuterd aan vanachter zijn boterham, ‘is dat alles voor het kerststukje?’ Ik knik, ‘je doet het er maar mee, school heeft ook nog wel wat, veel plezier!’ Op de fiets naar mijn werk streep ik in gedachten mijn to do lijstje af. Volgens mij heb ik alles een soort van onder controle.

Op school vraagt mijn collega leerkracht of ik de mail naar de ouders al verstuurd heb. Die met die informatie over het kerstdiner, inclusief inschrijflijst. En oh ja, spullen voor de kerststukjes. Potjes voor de lantaarns, houdbaar eten voor de Voedselbank. Vergeet de foute kersttruien niet en misschien kan er nog iemand helpen versieren? Het is inderdaad overal hetzelfde, bijna kerstvakantie…