Lees

In de mailbox: vertrouwen

Soms krijg ik een mail die ik graag met jullie deel in de rubriek in de mailbox. Deze keer een mooi blog van Ingelise. Over haar dochter die eindelijk haar hobby gevonden leek te hebben, tot de angst het won van het plezier. En over Ingelise zelf die haar zo graag wil helpen.

Als de deur van de manege opengaat zie ik haar schouders een beetje hangen. Haar blik is bedrukt. De tot nu toe zo aardige lerares, kijkt me met een vorsende blik aan: ‘Ik wilde even iets met je bespreken. Vindt ze het nog wel leuk? Ze is zó bang. Ze moet het niet tegen haar zin in gaan doen hoor.’  Ik slik en voel de moed in mijn schoenen zakken. In de auto terug barst mijn achtjarige dochter in snikken uit: ‘Ik wil het echt heel graag blijven doen. Maar als dat paard ineens zijn hoofd opzij beweegt vind ik het gewoon heel eng en dan ga ik gillen.’

De afgelopen vier weken bracht ik een stuiterend meisje naar haar eerste paardrijlessen. Ze kon nergens anders meer over praten. Ik was blij voor haar, maar tegelijk op mijn hoede want zo begon het ook op voetbal vorig jaar waar ze uiteindelijk na een half seizoen teleurgesteld afhaakte. Ze werd letterlijk en figuurlijk het veld afgeblazen door jongens en meisjes die een stuk steviger in hun schoenen stonden. De proefmaand kickboksen die ze vol enthousiasme inging kreeg ook geen vervolg: ‘Maar paardrijden is echt mijn ding hoor mama,’ verzekerde ze me opgetogen.  Tot de angst het won van het plezier.

Ik wil vooral iets vinden waar ze zich op haar plek voelt.

De dagen erna vraag ik me af waarom ik er zo over in zit. Misschien omdat ik zelf vroeger ook heb paardgereden en ik al fantaseerde dat we later samen op vakantie een paard kunnen huren? Nee, eigenlijk maakt dat me niets uit. Ik wil vooral iets vinden waar ze zich op haar plek voelt. En bovenal wil ik dat ze het vertrouwen in zichzelf vindt dat ik als kind niet had.  Want ik vond vroeger ook veel dingen eng. Maar dat zei ik niet, of zelden. Het kwam niet bij me op om ergens mee te stoppen. Ik hield mijn twijfels en angsten voor mezelf. 

Mijn dochter daarentegen kan niets voor zichzelf houden. Alles komt heel intens binnen en komt er ook heel intens weer uit. Ontelbare keren heb ik die vorsende blik van crècheleidsters en leerkrachten al gezien. Woorden als ‘te emotioneel’ en ‘niet weerbaar’ belandden achteloos op tafel.  Het maakt me soms machteloos. ‘Wil je het voor haar oplossen?’ vraagt een wijze vriendin. Ik knik terwijl ik mijn tranen wegslik. ‘Dat hoef je niet te doen. Ze vindt haar weg wel. Het enige wat jij moet doen is je eigen rust vinden en een voorbeeld voor haar zijn.’  

Wanneer ik haar voor de volgende les van school haal zegt ze niet veel. Ik slik zelf ook mijn vragen en adviezen in. Voor ze de manege ingaat zie ik duidelijk de spanning op haar gezicht. In het uur dat volgt stuur ik haar denkbeeldige stukjes dapperheid. Gespannen wacht ik op haar bij de deur. Ze steekt twee duimen in de lucht. ‘Het ging hartstikke goed! Maar nu moet ik even een paar keer in en uit ademen om de spanning en de tranen weg te duwen.’ Ja, die vindt haar weg wel.

Wie is Ingelise?

Ingelise is moeder van drie kinderen van 8, 6 en 3 en werkt als persvoorlichter bij de Europese Unie. Ze vindt het moederschap soms een behoorlijke confrontatie met zichzelf. In de schrijfcursus van Miloe is ze (weer) aan de slag gegaan met haar liefde voor het schrijven, waar onder andere dit blog uit rolde.

Vorige bericht Volgende bericht

Ook leuk

Geen reacties

Laat je reactie achter