Sinds deze maand hebben we de nieuwe rubriek ‘In de mailbox‘. Deze week kreeg ik een bericht van de Vlaamse Lies. Die getroffen werd door een hartverscheurende foto in de krant. Daarover schreef ze deze mooie mail.
De paniek en wanhoop schreeuwt van de foto. De paniek van de man met baard die de straat oploopt met zijn dochtertje op de arm. Op de vlucht voor de bommen, wanhopig op zoek naar veiligheid, koortsachtig zoekend naar een kans om te overleven. Zelf draagt hij niet meer dan de joggingbroek en een hemd waarmee hij comfortabel voor tv kan hangen of onbezorgd met zijn dochtertje van bijna vier kan spelen. Voor zover dat kan natuurlijk daar op die plek, in de stad Mosul, ergens in Irak waar al jaren een gevecht op leven en dood woedt.
Mijn gedachten gaan met me aan de haal. Dat hij verrast door de aanval geen tijd had om iets warmers aan te trekken, laat staan schoenen aan te doen. Dat hij op weg naar buiten, enkele minuten voor hun dak naar beneden kwam, nog net de jas van zijn dochtertje van de kapstok in de hal mee kon graaien.
‘Zorg dat ze niet zonder jas buiten gaat!’ Hij hoort het zijn vrouw nog zeggen. Ook de sleutels van zijn kleine gele autootje dat ze tien jaar geleden kochten, kon hij nog net van het haakje halen. Dat haakje had zijn vrouw vorig jaar zelf nog vastberaden in de muur geklopt omdat ze het eeuwige gezoek naar die verdomde autosleutels beu was.
Zijn lieve, mooie vrouw, … die hij enkele maanden geleden verloor. Net als zijn broer een half jaar geleden. Zijn ouders negen maanden geleden. Zijn dochter was het enige wat hij nu nog had, het enige waarvoor hij nog leefde. Hij zou alles doen om haar te beschermen. Nooit nog zou hij haar zonder jas naar buiten laten gaan. Al moest hij zelf in zijn onderbroek de straat op.
De foto grijpt me bij de keel. Niet zozeer de paniek, de angst en de wanhoop op het gezicht van vader en dochter, maar het contrast van de schaars geklede man en het warm geklede meisje brengen me om één of andere reden van slag. Dat onbeduidende detail doet me nadenken over ‘hun’ verhaal, over hoe het misschien allemaal is gegaan … of hoe ook niet.
Dat die man in deze chaos en ondanks zijn onmetelijke angst en paniek er (in mijn verbeelding althans) toch nog aan dacht om zijn dochtertje een jas aan te trekken alvorens het huis uit te vluchten … dat maakt van hem een vader, een verdomd goede vader die in onwaarschijnlijke omstandigheden nog steeds alleen maar aan het beste voor zijn dochter denkt.
Wie is Lies?
Lies (38) is getrouwd met Gert. In het hartje van de Belgische Kempen probeert ze samen met hem naast een zaak ook nog een gezin met vier kinderen te runnen. Marie (12), Jef (9), Josefien (6) en Lau (2) vormen een bron van inspiratie voor haar wekelijkse blog The world of Lies. In haar vrije tijd geeft ze Spaanse les en is ze sinds kort weer pittig aan het sporten.
Wil je vanaf nu nooit meer een bericht van de Club missen? Sinds een paar weken mail ik ieder weekend een nieuwsbrief met het weekmenu en alle artikelen die de week ervoor op de Club van Relaxte Moeders zijn verschenen. Als je dat handig vindt, vul dan onderstaande formulier even in!
Geen reacties