Het feest begint al bij het ochtendgloren.
‘Goedemorgen schatje. Lekker geslapen?’
Bozig kijkt Zora me aan terwijl ik haar net nog hoorde zingen.
‘Ikke zelf pakkak uitdoe-hoen!’
‘Ik snap dat je zelf je slaapzak uit wilt doen, maar ik vroeg af je lekker geslapen had.’
‘Ja. Ikke zelf.’
‘Ja, schat.’
Als ik haar uit bed heb gehaald, dat mág, want ze wéét dat ze dat nog niet kan, begint de volgende fase: het omkleden. De commode is er niet meer bij. Ze doet zelf haar pyjama uit. Zelf haar luier uit. Rent zelf naar het toilet waar ze gewoon op de toiletpot gaat zitten om er zelf een plasje te doen. Als ze doorgetrokken heeft, dribbelt ze weer in haar blote billetjes naar me terug om me te dirigeren welke kleren ik voor haar moet pakken die ze vervolgens zélf zal trekken.
Nadat ze zelf de trap naar beneden is gelopen, ‘niette handje’ maar wel met haar andere hand stevig op de trapleuning, geef ik haar zoals elke ochtend een rijstewafel met jonge kaas. Die ze natuurlijk zélf wil maken. Na lang gekronkel heb ik haar er eindelijk van overtuigd dat de kaasschaaf echt nog te gevaarlijk is, heeft ze ineens geen trek meer: ‘Niette lekker!’ en schuift ze haar bordje resoluut van zich af. Als het bijna tijd is om naar de crèche te gaan, trekt ze haar laarsjes uit mijn handen waarmee ze aan wilt geven dat ze die zelf wel even aantrekt. Als dat niet meteen lukt, roept ze, net op het moment dat ik even op de bank plof en een eerste slokje koffie neem: ‘Mama helpen?’ Als ik haar in één beweging ook meteen haar jas wil aantrekken, blijkt ook dat geen goed idee. Boos wijst ze naar de grond. ‘Oppe grond.’ Ze wil dat ik de jas op de grond leg, zodat ze zelf haar handen in haar mouwen kan steken en ‘m over haar hoofd kan gooien en vervolgens aantrekt. Ik doe braaf wat ze zegt en ga weer zitten op de bank. Als ze haar jas uiteindelijk ondersteboven aan heeft en merkt dat-ie niet goed zit, zegt: ‘Niette goed, hè mama? Nee, toch?’ Dan mag ik haar best even helpen als ik wil.
Natuurlijk vind ik het super goed van haar dat ze alles zelf wilt doen. En dat ze zelf wil ontdekken wat ze kan en dat ze om hulp leert vragen als iets niet meteen lukt. Ik wil toch dat ze opgroeit tot een stoere, dappere, eigengereide, zelfredzame en zelfstandige vrouw? Of niet soms?
Ik ga op mijn hurken zitten om haar rits dicht te doen.
‘Ikke zelf.’
Ik ga weer staan.
‘Niet jij!’ benadrukt ze nog maar eens en kijkt me van beneden weer bozig aan. Vol ongeloof dat ze dat zo vaak moet zeggen.
Ik merk dat ik mezelf groot maak. Van zoveel verzet word ik zelf ook een beetje opstandig. Denk ze nou werkelijk mij helemaal niet meer nodig te hebben? Net als ik mijn handen in mijn zij wil zetten, hoor ik een klein stemmetje: ‘Mama niette boos kijken, toch?’
Ze houdt haar hoofd schuin en zet haar liefste glimlach op. Ik laat mijn handen weer zakken.
Geen reacties