‘Ik heb tegen mijn dochter gelogen’

Nannette is moeder van een eigenwijze kleuter, van een blakende baby van een jaar, en van drie kindjes die niemand ziet, omdat de zwangerschappen eindigden in een miskraam.

Ik heb net tegen mijn dochter gelogen. We zijn haar kamer aan het opruimen.

Mijn dochter heeft de jackpot wat betreft verwend worden door grootouders. Pake, zo noemde ze haar Friese opa, was de grootste verwenner van allemaal. Al voor ze geboren was kocht hij haar eerste paar schoenen. In de vijf jaar daarna hebben wij als ouders nooit een paar schoenen voor haar hoeven kopen, want voor we de kans kregen zat het nieuwe paar, altijd met lampjes, aan haar voeten.

Ook ik heb in mijn hele volwassen leven weinig schoenen zelf hoeven kopen. Hij wist mijn schoenmaat en als er ergens een goed dealtje was, dan haalde hij voor iedereen het liefst twee paar. En toen we een half leven geleden, officieel kennismaakten kreeg ik nog voor het einde van ons eerste gesprek het dikste boek van Toon Tellegen in mijn handen gedrukt. Voor mij. Om te houden. Omdat ik had verteld dat ik die verhalen graag las. Ik had de jackpot wat betreft schoonvaders.

Als hij wist dat je iets graag wilde of nodig had en hij kon het regelen, dan deed hij dat.

Schoenen, boeken, gebak, je lievelingschocola, je favoriete drankje, truien, sokken, een auto, een baan… Kinderspeelgoed. Heel veel kinderspeelgoed. Zoveel kinderspeelgoed dat ik soms dacht: hoe krijg ik dit ooit opgeruimd? Op een gegeven moment heb ik vriendelijk verzocht in ieder geval geen levensgrote knuffels meer cadeau te doen. Heel soms deed ik stiekem wat weg, want het hield niet op.

Tot het wel ophield.

Plotseling.

En nu, een jaar na zijn overlijden, sta ik met mijn dochter tussen al haar speelgoed. Het grootste gedeelte komt bij hem vandaan. Stiften, boeken, puzzels, Barbie’s, Playmobil. De onstuitbare stroom is gestopt. Die gigantische zee van liefde en aandacht bleek toch eindig. Hoe heb ik ooit iets hiervan weg kunnen doen?

Ik pakte net een Peppa Pig-tandenborstel van de grond.

“Wat wil je hiermee?” vroeg ik aan mijn dochter.
“Die mag bij de Peppa en George knuffel.” Ze hoefde er zelf niets meer mee, maar wilde wat bewaren zodat haar babybroertje er later mee kon spelen. Dan had hij ook nog wat van pake.

En toen loog ik. Dat ik de tandenborstel bij de knuffels zou leggen.

’s Avonds zeg ik tegen mijn man: “Ik heb geen idee waar die knuffels zijn. Ik ben bang dat ik ze heb weggegooid. Ik koop wel nieuwe.” Alles om een heel klein beetje te verzachten dat de man die dit zou oplossen door tien nieuwe Peppa knuffels te kopen, er niet meer is.

Voor ik naar bed ga, kijk ik nog even bij de baby. Zijn laatste kleinkind. Die het moet doen met wat wij kunnen doorgeven. Hoe kunnen we hem het grootste cadeau geven dat zijn pake te geven had: iemand om op te bouwen, onvoorwaardelijk, met een oneindig vertrouwen dat het altijd wel goed kwam?

Dan zie ik ze ineens. Helemaal boven op de kledingkast. Twee veel te grote roze pluche varkens, de ene met een rood truitje, de ander in het blauw. Peppa en George. Ik moet lachen. Er is nog nooit iemand op de wereld zo blij geweest om Peppa Pig te zien. Dan begin ik te huilen.