Priscilla verruilde in 2021 haar drukke leven in Nederland voor het eilandleven op Curaçao. Deze zomer keert ze met haar man en vier kinderen (drie meisjes van 7, 9, 10 en een jongen van 13) terug. Ze geniet nog even van haar rol als fulltime taxichauffeur voor haar kinderen, hoewel ze ‘gezinsmanager’ iets chiquer vindt klinken. Je kunt hier haar (remigratie) avonturen volgen.
“Helaas hebben we geen plek voor jullie dochters. We zitten echt helemaal vol.”
“Op dit moment kunnen we nog niet garanderen of er een plekje in het tweede jaar is.”
Het is eind mei 2025 en dit is een kleine greep uit de reacties van basis- en middelbare scholen in Nederland.
Al in oktober 2023, toen we wisten dat we deze zomer definitief zouden terugkeren naar Nederland, leek het mij alvast nuttig een paar scholen in Nederland te benaderen: een beetje koekeloeren in de klassen, kennismaken met coördinatoren/leraren en sfeer proeven op het schoolplein. “Mam, wát is deze school groot! En moet je al die fietsen en scooters zien”, zei onze oudste zoon vorig jaar in april toen we in Nederland op vakantie waren. Hier op Curaçao zitten ze op kleinschalige a.k.a. kneuterige scholen. Als een bambi kijkend in grote koplampen sjokte hij – samen met zijn zusjes – achter ons aan. Maar zijn hart was van opwinding en blijdschap, bíjna te horen op het hele schoolplein. Het bleek een slimme zet: onze vier kinderen waren razend enthousiast over de bezochte scholen. Kids blij = blije moeder en vader.
Een hoofdpijnproject met een grote –h, óók van help.
Wat begon als enthousiast en hoopvol, is nu – na de zoveelste voorlopige afwijzing – gedegradeerd tot ‘Ik-trek-je-kop-van-je-romp-ook-al-woon-ik-helemaal-op-Curaçao.’ Dat niveau dus. Een hoofdpijnproject met een grote –h, óók van help. De weg naar scholen in Nederland is zó moeizaam. Dat wij in de Randstad wonen helpt daar ook niet bij. De klassen zijn overvol, en mijn irritatiegrens inmiddels ver boven mijn rood geworden hoofd.
En dan is er begin deze maand een lichtpuntje. We krijgen een digitale rondleiding van een basisschool in onze woonwijk in Nederland voor de jongste drie. Niet hun oude vertrouwde basisschool die wij voor ogen hadden, maar een andere school. “Is er pietengym? Hebben jullie een groot schoolplein? Krijgen wij ook Art & English? Zijn er veel open podium acts?” De blije meisjes stellen vragen alsof hun levens ervan afhangen tijdens de videocall. En het goede nieuws: ER IS PLEK! Driemaal een Caribisch vreugdedansje.
Onze brugpieper daarentegen wacht nog op een ‘definitieve go’, een toewijzing voor de tweede klas op de middelbare school. Fietst mijn zoon eind augustus binnen 15 minuten óf 45 minuten naar zijn nieuwe leerfabriek? Hij kan niet wachten op het verlossende antwoord, dito voor ondergetekende. Ik weet dat het áltijd goedkomt, want dit heb ik immers in onze ‘vierjarige cursus des levens’ op Curaçao geleerd. Alles komt uiteindelijk goed. Het kost alleen een beetje geduld, een piepklein beetje maar.
Ayo (tot ziens),
Priscilla
Geen reacties