We reden over de hobbeldebobbelweg naar het zwembad. Voor de Utrecht-kenners, over de Billitonkade. Mijn kinderen houden niet van deze straat. De oude klinkerweg langs de woonboten zit vol hobbels en kuilen; Keets skateboard gaat er van rammelen als ze erover fiets, Teun vindt het ook niet prettig dat hij de ganse weg steeds bijna van zijn zadeltje wordt gelanceerd. De rest van de zwem-vakantie-week hadden we elke dag een alternatieve route gekozen, maar vandaag hadden we haast en dit was uiteindelijk toch de snelste route.
‘Ik ga mijn best doen om de bobbels te ontwijken,’ beloofde ik Teun, en slalomde soepeltjes langs de eerste paar kuilen. Opeens moest ik denken aan een artikel dat ik deze week via Blendle las met de titel ‘Kinderen hebben geen perfecte ouders nodig.’ Een artikel waarin de Deense opvoedingsexpert Jesper Juul werd geïnterviewd. Er stonden een paar quotes in die me heel erg aanspraken. In wat academische taal zei hij eigenlijk precies hoe ik het moeder zijn en opvoeden tot nu toe had ervaren. Eén van de dingen die hij in het interview zei was: ‘Kinderen hebben geen perfecte ouders nodig. Ze hebben alleen het gevoel nodig dat we eerlijk ons best doen.’
Ondertussen waren Teun en ik halverwege de hobbelweg en Teun zong vrolijk ‘follow the sun.’
De opvoedingsexpert geeft in het artikel aan waarom het belangrijk is ‘je eigen innerlijke toegang tot het ouderschap te vinden.’ Wat heb ik lopen worstelen in de eerste jaren van Keet met hoe het ‘moest’, dat opvoeden. Hoe moest het nou als ze alleen maar potjes wilde eten? Moest ik haar op de trap zetten als ze niet wilde luisteren naar me? Hoorde ik strenger te zijn? Maar als ik een keer streng was, dan keek ze me met grote ogen aan en zei nog net niet ‘wat doe jij nou?’ Want echt geloofwaardig kwam ik niet over als ik de rol nam die ik dacht dat er van mij verlangd werd. Ik zie mezelf nog vol innerlijke strijd aan tafel zitten, omdat ik in plaats van mijn eigen manier het deed zoals ik het Henno zag doen. Pas toen ik wat meer ging lezen over ouderschap kreeg ik eye-openers die ik nodig had. En dat door een boek dat al in de jaren zeventig werd geschreven (en nog steeds goed wordt verkocht geloof ik) door Thomas Gordon. In ‘Luisteren naar kinderen’ schreef hij toen al dat het belangrijk is dat kinderen moeten leren dat fouten maken mag. Dat het bij het leven hoort. Dat je het goed doet, zelfs als je het niet goed doet.
En ik leerde dat het een utopie is om altijd op één lijn te zitten met je partner. Omdat je twee verschillende mensen bent. Die andere dingen belangrijk mogen vinden.
Nu, jaren later, zegt Jesper Juul in dat interview: ‘we moeten de wens koesteren om tegenover onze kinderen zo authentiek mogelijk te worden.’ Hij benadrukt ook een paar keer dat het jaren kan duren voordat je ‘je eigen innerlijke toegang tot het ouderschap vindt’ (en dat dat dus oké is).
Het leven is eigenlijk één grote hobbeldeobbelweg. Je slalomt er wat doorheen. Ik ben nu bijna twaalf jaar moeder en heb door vallen en opstaan veel beter leren luisteren naar mezelf. Ik weet wat ik zelf belangrijk vind in de opvoeding en welke opvoedregels ik liever aan de wilgen hang.
Juul zegt aan het einde van het artikel: ‘Als ouders erin berusten dat ze goed genoeg zijn voor hun kinderen, dan is er al veel gewonnen. Omdat niemand perfect is.’
Wij zijn aan het einde van de Billitonkade. We hebben wel wat bobbels geraakt, maar ik heb in ieder geval mijn best gedaan. ‘We hebben gewonnen!’ roept Teun enthousiast. En zo is het maar net.
Die andere moeders doen ook maar wat
Deze column staat ook in het boek Die andere moeders doen ook maar wat: Hét columnboek van de Club van Relaxte Moeders. Heb je zo’n dag waarop je het ene moment je kroost nog wilt doodknuffelen, maar ze vijf minuten later het liefst met tent en al enkele reis naar huis wilt sturen, pak dan dit boekje erbij en verstop jezelf achter het wc-gebouw. Lees en ontdek: die andere moeders doen ook maar wat. Echt!
En: het boekje kost maar €9,99. Je bestelt hem bijvoorbeeld hier.
Geen reacties