Lees

Een golf van licht

Hoe het is om een kindje te verliezen, wat je dan doormaakt, ik denk dat ik in de verste verte niet in de buurt kan komen van wat er dan door je heen gaat. Hoe anders is dat voor moeders die dat intense verlies wél kennen?

Afgelopen zondag was het Wereldlichtjesdag. World Wide Candle Lighting, zoals dat in het Engels heet, begon in 1997, in Amerika. Ieder jaar op de tweede zondag in december komen om 19.00 ’s avonds mensen over de hele wereld bij elkaar om overleden baby’s en kindjes te herdenken. Door de verschillende tijdzones in de wereld ontstaat hierdoor een golf van licht. Ik stel me dan voor hoe dat er vanaf de maan uit moet zien, een golf van licht die over de aardbol trekt… ik krijg daar kippenvel van.

Via social media volg ik al een tijdje een vrouw die ik nog ken van vroeger. Ik zag mooie, blije, ontroerende foto’s van een steeds groter wordende buik waaruit zoveel verlangen sprak. Verlangen naar de kennismaking, naar de geboorte, het moeder willen zijn, het eerste oogcontact.

Na een angstvallige radiostilte kwam er eindelijk weer een bericht. Haar dochtertje had na vier dagen keihard knokken voor haar leven de strijd op moeten geven. In de armen van haar trotse, totaal ontredderde ouders blies ze haar laatste adem uit.

Zelf was ik net moeder geworden van een mooi, gezond, blozend meisje en kon me niet vóórstellen hoe ik me zou voelen als ik in haar schoenen zou staan. De tranen in mijn ogen en de blok op mijn maag waren er niet minder om. Tijdens mijn zwangerschap heb ik behoorlijk in de rats gezeten toen bleek dat de kans dat ze Trisomi 13 had 1 op 14 was. Baby’tjes met Trisomi 13 hebben zoveel aangeboren afwijkingen dat een leven alles behalve vanzelfsprekend is. Ik leefde met de gordijnen dicht en nam in mijn eentje al afscheid van haar. Ik zakte dan ook letterlijk door mijn hoeven toen ik hoorde dat ze toch gezond was.

Hoe anders liep het verhaal van deze moeder. Van een zorgeloze zwangerschap waarbij er geen vuiltje aan de lucht leek tot dit totaal oneerlijke en niet te snappen einde. Elke keer als ik een stukje van haar lees, over hoe diep ze naar binnen moet om dit te kunnen bevatten, hoe helpend haar wandelingen met haar hond zijn en hoe ontzettend moeilijk deze weg is, huil ik stilletjes met haar mee. Wat een kracht, wat een wijsheid, wat een liefde.

Denkend aan haar en haar dochtertje ontstak ik een kaarsje. Even heel dankbaar voor mijn gezonde, kleine kusjesmeisje en mijn altijd geluid-producerende knuffelzoon.

Vorige bericht Volgende bericht

Ook leuk

4 Reacties

  • Reageer Miriam 13 december 2016 at 20:37

    Ik vergeet het nooit meer. Ik was iets meer dan 20 weken zwanger van mijn zoon, zo’n 2,5 jaar geleden. Ik zat op een forum voor moeders en daar in een online groepje aanstaande moeders die allemaal rond dezelfde tijd waren uitgerekend. Daar was “zij’ ook. Zij had net als ik de 20 weken echo achter de rug. En waar ik slechts te horen kreeg dat mijn zoon een klompvoetje had maar verder misschien gewoon gezond zou zijn, hoorde zij de meest vreselijke woorden die je je kunt voorstellen. Haar kindje was ernstig gehandicapt en zou nauwelijks levensvatbaar zijn. Ze kon het afwachten maar besloot om haar kindje met bijna 24 weken geboren te laten worden, om verder lijden te besparen. De misplaatste opmerkingen die zij op dat forum over zich heen kreeg waren schokkend. Ik verliet het forum en voegde haar toe op facebook. Ik dacht hardop of er in godsnaam iets was wat ik kon doen. Het kindje zou veel te klein zijn voor de bestaande kleding bij de geboorte. In overleg begon ik aan de zwaarste “hobby” klus van mijn leven. Ik breide de allerkleinste sokjes en het allerkleinste mutsje wat ik ooit had gezien.
    Van de zachtste wol die ik kon vinden. Voor het afscheid van een klein meisje, wat veel te vroeg geboren zou worden.
    Ik breide boven mijn eigen bolle buik, en mijn tranen bleven vloeien tot het klaar was…. Elke keer als ik over deze lichtjesdag hoor of lees, moet ik aan haar denken…

    • Reageer Kristel 13 december 2016 at 21:05

      Wat prachtig dat je dat voor haar hebt kunnen doen – je hebt haar een mooie herinnering gegeven bij een onvoorstelbaar verdrietige gebeurtenis. Kippenvel!

      • Reageer Marianne Duijvelshoff 14 december 2016 at 11:12

        Wauw Miriam.. Wat een mooi gebaar!

  • Reageer Lize 1 maart 2020 at 14:42

    Prachtig Inge. Ik weet helaas nu zelf hoe het is. Mijn zoontje is,afgelopen november na ruim 7 maanden zwangerschap dood geboren. Mochten haar stukjes nog ergens online staan, dan zou ik super graag een linkje ontvangen via mail. Ik haal veel steun uit blogs van andere moeders in dezelfde situatie, maar er zijn er helaas maar weinig. Ben er (mede daarom) zelf ook een begonnen. En ik zal dit jaar dus op wereldlichtjesdag ineens ook een lichtje aansteken, voor mijn eigen kindje.

  • Laat je reactie achter