2020. Historisch jaar, stom jaar, gek jaar, stress jaar, mooi jaar. Een jaar dat we nooit meer gaan vergeten. We zaten niet allemaal in het zelfde schuitje maar wel in dezelfde storm. Wij gaan het jaar afsluiten met elke dag een terugblik op dit jaar van steeds iemand anders uit ons bloggersteam. Vandaag is het de beurt aan Krissie die ons team al weer ruim een jaar versterkt met mooi verhalen over haar pleegmoederschap.
“Ani, ani krismas, is joeeeehoeeee!” Met een grote glimlach word ik wakker. Het is half januari 2020 en zoals iedere ochtend begint Thomas zingend zijn dag. Dat hij heeft gekozen voor Mariahs ultieme kersthit verbaast me niets. Beneden staat de kerstboom immers nog steeds te shinen. Volgend weekend ben ik gastvrouw van een jaarlijks terugkerende post-kerstdiner met acht vriendinnen. Een mooier excuus om nog net iets langer te genieten van al die gezellig flonkerende lichtjes in huis kon ik niet bedenken.
Mijn man en ik leren dat we een ‘vitaal beroep’ hebben
Een paar weken later kan ik me niet meer voorstellen dat ik zo kort geleden notenburgers stond te bakken voor al die vrouwen aan mijn eettafel. De wereld zit op slot. Mijn man en ik leren dat we een ‘vitaal beroep’ hebben en dagelijks rijd ik over een nagenoeg lege snelweg naar mijn werk, de plek waar patiënten ineens bang zijn en waar bijna niets meer mag. Even eruit blijkt voor ons allebei ook een zegen: thuis worstelt Vera zich mokkend door ingewikkelde schoolopdrachten terwijl de juf af en toe opduikt in Teams om extra uitleg te geven. “Dit vullen we later samen nog wel in,” schrijft ze in koeienletters bovenaan het werkblad ‘Moederdag’, waarop het eigenlijk de bedoeling was allerlei lieve dingen op te schrijven. Thomas volgt speciaal onderwijs en thuisscholing blijkt voor hem nagenoeg onmogelijk. Regelmatig schreeuwt hij al zijn frustraties eruit: “K*TCORONA!!”
We doen ons best het thuis fijn te maken. We organiseren Koningsspelen in de achtertuin. Tellen knuffelberen tijdens het wandelen. Zingen overdreven vrolijk liedjes over “anderhalve meter.” Vera rolt met haar ogen en doet gauw de gordijnen dicht wanneer mijn man en ik samen het bijbehorende dansje doen. “Echt vet gênant.” Tijdens de zomervakantie in Zeeland blijven we zoveel mogelijk op de camping; de omliggende dorpjes zijn te druk. Op dag drie steekt er een storm op. Terwijl de tent vervaarlijk heen en weer schudt lig ik de hele nacht wakker. Ik ben bang, maar niet alleen voor losgerukte haringen. Wat als ik ziek word, of mijn man? Wat als ons gezin instort? Een kwetsbaar gevoel wat ik dit jaar meer dan eens moet wegrationaliseren.
Het jaar waarin ik puzzelen, ijskoffie en het panterprint mondmasker ontdekte.
Veel vroeger dan normaal bouwen Thomas en ik ons kerstdorp. “Zullen we het snoepwinkeltje daar zetten, dan zetten we hier die kleine huisjes. En plaats jij rechts nog wat van die boompjes?” Mijmerend blik ik terug op 2020. Het jaar waarin ik puzzelen, ijskoffie en het panterprint mondmasker ontdekte. Het jaar van angst en afstand maar ook van hoop en samenzijn met ons gezin. En het jaar waarin ik nóg meer dan anders geniet van die flonkerende lichtjes in onze kerstboom. Die uiteraard tot minimaal 19 januari móet blijven staan!
Geen reacties