Heb jij Adolescence al gezien?

Elsbeth is oprichter van deze club, schrijver van onder andere het boek Snap dat dan!, moeder van Keet (20) en Teun (14) en getrouwd met Henno. 

‘Heb jij Adolesence al gezien?’ Het is de vraag die ik op het moment het meest stel. Ik bingde deze Netflix-miniserie samen met mijn puberzoon. Ik ben niet de enige. Zowel op mijn Insta-, Facebook- als LinkedIn-timeline zie ik er berichten over verschijnen. En zo’n beetje iedereen aan wie ik het de afgelopen dagen vroeg beantwoordde de vraag bevestigend. Ook blogster Michelle, met wie ik zit te appen. ‘Aflevering 3 gister gezien! Fantastisch!’, schrijft ze.

Voor wie de Britse miniserie nog niet heeft gezien en er nog niet veel over heeft gehoord: hij gaat over de 13-jarige Jamie die opgroeit in een doorsnee Engels gezin, met een zus en liefhebbende ouders. De serie begint met een indrukwekkende scène waarin Jamie bruut van zijn bed wordt gelicht door de politie, omdat hij verdacht wordt van moord op een meisje van school.

In de vier afleveringen ontvouwt zich de nachtmerrie van iedere ouder

Zonder te spoilen, kun je wel zeggen dat in de vier afleveringen zich de nachtmerrie van iedere ouder ontvouwt. Niet weten wat je kind bezighoudt, niet snappen in welke online wereld hij verzeild raakt, en jezelf afvragen wat je als ouder verkeerd hebt gedaan dat dit heeft kunnen gebeuren (phoe dat komt binnen in aflevering 4).

Michelle is aan het typen, zie ik op mijn telefoon. Ze schrijft: ‘Wij zeggen ook steeds tegen elkaar dat we moeten blijven praten met de meiden, hun belevingswereld begrijpen, en zonder oordeel dingen aanhoren om ze niet meteen af te schrikken.’ Ik knik naar mijn telefoon. ‘Onze kinderen groeien natuurlijk als eerste generatie echt op met social media en snappen er vaak meer van dan wij,’ voegt ze toe.

Hoe kun je zonder oordeel met je kind in contact blijven?

Het is precies waarom wij vorig jaar het boek Snap dat dan! schreven. Zo’n beetje alle thema’s die in Adolescence aan bod komen, beschrijven wij ook in ons boek: social media en het algoritme, in contact blijven met je puber, de verlokkingen van Andrew Tate. Maar ook: hoe kun je zonder oordeel met je kind in contact blijven? Hoe blijf je in verbinding, hoe zorg je dat je ze blijft zien?

Het is niet altijd makkelijk. In contact blijven met een puber. Want die puber, ook die adolescent van ons, verdwijnt steeds vaker en langer naar zijn kamer. Dat hoort er ook bij. Maar wanneer is dat gezond, en wanneer wordt het zorgwekkend? Michelle’s appt dat haar pre-puber gelukkig nog open is en alles vertelt -zelfs over rottigheid die vrienden uithalen.

Adolescence, en ook ons boek, is een groot pleidooi voor connectie, voor een band houden met je kind. Als je een goede basis hebt en met oprechte interesse zonder oordeel in gesprek blijft, blijft er veel goed gaan. Want dat is ook wat ik van het schrijven van dat boek heb geleerd: bij de meeste adolescenten gaat het goed en komt het goed. Jamie uit de serie is niet ‘de meeste pubers’. Maar Jamie’s verhaal komt ook niet uit de lucht vallen. We zien dat de tentakels van de red pill community zich uitspreiden. We zien dat algoritmes jongeren in een bepaalde hoek duwen. Jongens in de Tate-hoek, meisjes in andere krochten.

Ik hoop dat deze serie ons niet in een opvoedkramp laat schieten, maar dat hij ons inspireert om nieuwsgierig te blijven naar de wereld van onze kinderen, open het gesprek aan te gaan en hen te laten voelen dat ze altijd bij ons terecht kunnen. Ga ik nu even kijken of ik mijn puber van zijn kamer kan lokken met een milkshake.