Nieuw blog van Miloe, die zich afvraagt of de lat niet soms te hoog ligt.
Een uur voor de avond4daagse-intocht ren ik vloekend door de supermarkt. Hoe kan ik vergeten zijn iets te knutselen voor de intocht? Het is verdorie mijn vierde vierdaagse. Ik gris een zak Nibbits en een bosje tulpen mee, rijg thuis de chips aan cadeaulintjes en arriveer net op tijd om de Nibbits om de nekken van mijn kinderen te hangen. Ze steken wat armzalig af bij het zelfgeknutselde bloemenpakket met verstopt pakje bubblegum dat mijn zoon van een andere moeder heeft gekregen en de oogverblindende gepapiermacheede medaille die mijn dochter trots draagt. ‘Ik ben blij dat het weer voorbij is,’ verzucht ik even later tegen een ander moeder. ‘Dat gehaast om ze elke avond voor zes uur in wandeloutfit op de startplek afgeleverd te krijgen, geen tijd om te koken. We hebben vier avonden pizza en pannenkoeken gegeten,’ zeg ik lachend. ‘Oh echt,’ antwoordt ze monter. ‘Ik heb ze elke avond een gezonde maaltijd voorgezet. Gister nog lasagne met veel groenten. Een goede bodem is belangrijk.’
Als mijn kinderen die avond eindelijk in bed liggen, schenk ik een glas wijn in om het knagende schuldgevoel weg te spoelen. Ongeveer 27 keer per week popt het op, dat gevoel dat zegt dat ik het niet goed heb gedaan. Vaak gaat dat over dingen die ik zelf niet eens belangrijk vind. Dat ze nooit een helm op de fiets dragen bijvoorbeeld. Dat ik te lui ben om beschermers om te binden als ze willen skaten. Ik hun haar soms wel drie weken niet was en ik niet kan invlechten. Ze nooit oefenen op hun muziekinstrument. Ik hun oren en nagels te weinig schoonmaak en ze hun handen weer niet hebben gewassen voor het eten. Allemaal dingen waar ik eigenlijk prima mee kan leven tot ik andere moeders spreek die er een opmerking over maken, of hun betere/gezondere/meer verantwoorde manier delen. Dan gaat het knagen, zeuren, wringen. Heb ik het gevoel dat ik tekort schiet.
Een week na de avond4daagse viert mijn dochter haar zevende verjaardag. Op feestjes van vriendinnen had ze al eens paardgereden, dansvoorstellingen gemaakt, trampolinegesprongen en was ze naar de bioscoop geweest. Wij gaan naar de geitenboerderij, en boter maken, prima plan vind ik. ‘We zitten wel heel lang in de auto, dat vind ik saai,’ zei meisje 1. ‘Ik lust geen taart,’ zei meisje 2. ‘Ik mag geen boter eten,’ zei meisje 3. ‘Krijgen we zo een zakje?’ vroeg meisje 4. Als er na afloop discussie ontstaat over de kleur van het potlood in het zakje, denk ik aan mijn feestjes vroeger. We kregen overal een plak cake, gingen koekhappen, zakdoekje leggen en watje blazen. Toen ik wat ouder werd waren er chips in een koffiefilter en keken we de video van Bambi. Iedereen vond het prima. Er was na afloop nooit een zakje. Laatst las ik een verhaal van een vrouw die was opgegroeid met haar alleenstaande moeder. Als ze geen tijd had gehad om boodschappen te doen, fabriceerde ze een diner van wat er in huis was. Samen met haar moeder voor de tv knakworsten, crackers en smeerkaas eten, het waren haar warmste jeugdherinneringen. Wat leggen wij de lat hoog tegenwoordig, realiseer ik me. Terwijl het maar de vraag is wat kinderen zich daar later van herinneren. Ik hoef niet hetzelfde te willen, hetzelfde te zijn als andere moeders, ik hoef niet mee te gaan in steeds meer, besluit ik. Goed is echt goed genoeg.
Over Miloe
Miloe van Beek is journalist, eindredacteur, columnist en moeder van Otis (10) en Nina (7). Je kunt Miloe ook volgen op Facebook.
In ons nieuwste columnboek Die andere moeders doen ook maar wat staan ook een aantal columns van haar.
Miloe op de Relax Mama Zomeravond!
Aanstaande vrijdag (1 juni) is onze Relax Mama Zomeravond. Heb je ook zin om eens met je voetjes in het zand voorgelezen te worden? We lezen columns uit het boek, er is cabaret van Sanne Windey en gedichtjes van Lentezoet. En er is een bar waar we kunnen bijkletsen, drinken en kunnen dansen (jaja, er is ook een DJ). Meer weten? Kijk hier!
Geen reacties