Gaatje vullen

Natanja blogt over haar leven als moeder van een zoon van 10 en een dochter van 13. En over zichzelf natuurlijk 😉

‘Mam, gaat de tandarts dan nu dat gaatje vullen?’
Verschrikt kijk ik opzij naar mijn zoon. We zitten in de wachtkamer voor de halfjaarlijkse controle. De laatste anderhalf jaar ben ik zo helder van geest om steeds een afspraak te maken voor zes maanden later. Ons gebit wordt keurig twee keer per jaar gecheckt. Ik ben bijzonder trots op mijn punctualiteit. 

‘Gaatje vullen? Wat bedoel je?’ Een onbestemd gevoel bekruipt me.
‘Nou, de laatste keer had ik een gaatje en die moest gevuld worden. Dus ik dacht: dat gebeurt dan nu.’
‘Hè?’ Verward kijk ik mijn zoon aan. ‘Heb ik daar toen geen afspraak voor gemaakt?’

Ik ben vergeten een afspraak voor hem te maken.

Ik weet niet wat ik meemaak. Die helderheid van geest heeft zich blijkbaar maar op één ding toegespitst. Mijn zoon heeft een gat in zijn kies en ik ben vergeten een afspraak voor hem te maken. Terwijl ik daar toch echt heel secuur op ben. 

Met het schaamrood op mijn kaken lopen we de behandelkamer in. ‘Ik val maar meteen met de deur in huis,’ zeg ik, terwijl de tandarts het dossier van zoon op de computer tovert.
‘Hij had een half jaar geleden een gaatje en dat heeft ‘ie nog steeds. Ik ben gewoon vergeten het te laten vullen! Dat is toch erg!’

Tandarts en assistente lachen om mijn verschrikte hoofd. ‘Ik vul het gaatje dan wel direct,’ zegt de tandarts monter, terwijl ze in zoons mond tuurt. ‘Want het is wel wat groter geworden.’ Ik krimp ineen. 

‘Ah joh,’ zegt de assistente gemoedelijk. ‘Dat kan de beste overkomen hoor!’
Ik lach naar haar als een boer met kiespijn.
Nee hoor, denk ik. Mij overkomt dit niet. 

Dan zie ik iets staan waarvan mijn hart opnieuw eventjes stilstaat.

Een week later scroll ik op een avond door mijn telefoon. Ik kijk in mijn agenda wat de volgende dag zal brengen. Dan zie ik iets staan waarvan mijn hart opnieuw eventjes stilstaat. ‘Vaccinatie meningokokken’ lees ik. ‘Nou ja zeg!’ roep ik naar mijn man. ‘Nu ben ik dochters’ vaccinatie vanmiddag vergeten!’ Verontwaardigd gooi ik mijn telefoon opzij. ‘Ik word gék van mezelf!  

‘Ach joh,’ zegt mijn man, terwijl hij een kop thee voor me neerzet. ‘Misschien kun je een nieuwe afspraak maken? Maak je niet druk.’ Hij ploft naast me neer en kijkt me lachend aan. ‘Dit kan de beste overkomen.’