Fling

Onder het poortje verderop in de straat geeft een jongen zijn meisje een kus op haar lippen. Een jaar of zestien zullen ze zijn. Ik loop met de hond voorbij en vang nog net haar dit-is-de-man-van-mijn-dromen blik. Ik glimlach terug en kijk naar beneden.

Ik open onze voordeur en stap naar binnen. Ik kan nog net voorkomen dat ik over de loopfiets, het stoepkrijt en de hond struikel. Mijn oog valt op onze trouwfoto die in de gang hangt, compleet met mijn dit-is-de-man-van-mijn-dromen blik.

“Is dit de man van je dromen?” vroeg iemand mij een keer. “Nee,” antwoordde ik toen. “Ik dacht altijd dat Peter André mijn droomman was. Jarenlang droomde ik er van zijn Mysterious Girl te zijn, cocktails drinkend op een tropisch eiland, in een zwembad aan zee.” Maar toen ik er in het echte leven achter kwam dat je nooit de enige bent voor die types en ze alleen maar hartpijn veroorzaken heb ik dat beeld overboord gegooid en ben ik op zoek gegaan naar een man waarmee ik gelukkig kon worden.

Ik schenk koffie in en zet mijn laptop aan. Het beeld van het zoenende meisje laat me niet los. Wil ik dan weer jong en vrij zijn? Nee zeker niet. De tijd tussen m’n zestiende en achtentwintigste vond ik het meest ingewikkeld van mijn hele leven. Dat gezoek naar wie je echt bent bezorgde me meer wallen onder m’n ogen dan het slaaptekort door mijn kinderen. Maar ik mis de ‘ik wil je zien’-berichtjes op de dagen dat we eigenlijk helemaal niet hadden afgesproken. Het gevoel van de eerste zoen of aanraking. Het m’n best willen doen voor die vent aan wie ik mijn hart gaf.

“Het is gewoon tijd voor wat meer fling in jullie relatie,” zegt een  vriendin als ik haar vertel over dat beeld van de kus en hoe het mij niet losliet. “Geen B.V. Gezin, maar Daniëlle en Jos. Die met elkaar flirten en kussen. Die op date gaan en elkaar verrassen met de beste Italiaanse keukens. Voor wie je die ene broek koopt omdat daar je figuur zo goed in uitkomt.Voor wie je je meer vrouw voelt dan ever.” Die fling, dat is het. Die heb ik inderdaad al een tijd niet meer gevoeld, door alle wie-haalt-wie-wanneer-en-hoe-laat-communicatie en de tijd die het kost om je kinderen elke dag weer in leven te houden..

Je moet de vlinders eigenlijk gewoon weer uitnodigen op een moment dat ze niet worden weggejaagd door schreeuwende kinderen, zeg ik tegen mezelf. Dus dit weekend hebben we een date. Zonder kinderen. Omdat we vijf jaar getrouwd zijn. Inclusief overnachting. Nu alleen nog op zoek naar de beste Italiaanse keuken. En die ene broek.