Hannah is moeder van Lara (12 jaar) en Luna (9 jaar). Samen met haar man Joren probeert ze de omslag van de (ver)zorgende ouder naar hard core opvoeden te maken en dat valt niet altijd mee. Sinds kort mogen wij meelezen met hun struggles én successen.
‘Potverdikkie Hannah, wat zie ik nou?!’ zegt Joren streng.
‘Wat heb ik nou weer gedaan?’ grinnik ik.
Lara en Luna kijken op van de tekeningensorteerklus. De regenachtige Pinksterzondag is omgedoopt tot pyjama/opruimdag.
‘Een 4,3 voor wiskunde jongedame!’ zegt hij quasi afkeurend.
‘Waaaat?!’ De meiden rennen naar hem toe.
In het ladenkastje met achterstallige administratie lagen kennelijk ook mijn middelbare school rapporten.
‘Eh ja, ik heb wiskunde in de vierde laten vallen’ zeg ik met een onnozele grijns.
‘Dat kan nu niet meer want het zit in de examen-basis,’ zegt Joren droog.
‘Daar ben ik dan mooi mee weggekomen,’ zeg ik triomfantelijk.
Bij mij ging het licht pas echt aan tijdens mijn studie
Ik zat op een Montessorischool, waar ik zelf mijn ‘werkjes’ mocht kiezen. Ik koos voor dromerig uit het raam kijken en kwam niet zo uit de verf. Tijdens de middelbare school wilde ik met mijn vriendinnen de stad in. Bij mij ging het licht pas echt aan tijdens mijn studie, toen ik zelf kon bepalen wat ik leerde.
Een groot contrast met onze meiden. Luna is in groep vijf ‘avi-uit’ met een blinkend rapport en Lara sluit de brugklas af met hele mooie cijfers. Natuurlijk wordt er teveel gekletst en ze hebben altijd een V voor gym maar verder zijn het ‘stuudjes’, zoals wij dat vroeger noemden.
En dat gun ik elk kind, lekker door de leerstof rollen in plaats van met gevoelens van faalangst of schaamte niet voldoen aan ’de standaarden’. Maar je moet ook weer niet té strak afgesteld staan. Lara neemt de regels bloedserieus en voelt de (soms zelf opgelegde) verwachtingen vanuit school zwaar wegen. Ze pakt elke avond zorgvuldig haar schooltas in, laadt haar laptop op en legt haar kleren klaar. Ze staat elke dag om kwart over zes op, ook als ze het eerste uur vrij heeft. Ze raakte dit jaar niks kwijt, nog geen geodriehoek.
In haar ogen stopt de wereld met draaien als ze te laat komt.
In haar ogen stopt de wereld met draaien als ze te laat komt. ‘En als je dan nóg eens te laat komt bellen ze je ouders!’ zegt ze dan driftig.
‘Ja…maar dat zijn wij schat. Wat denk je dat er dan gebeurt? Dat ik je deur uit je kamer haal en je vier weken moet afwassen?’ Elke tiener komt weleens te laat,’ stel ik haar dan gerust.
We hadden het dit jaar vaker over het willen voldoen en wat op de lange termijn wel – en vooral ook niet vol te houden is. Ik lag er ook wakker van. Ik bracht haar soms naar school, ook al vond Joren me dan een softie. Als ik haar opgeluchte gezicht zag, voelde het goed. Joren bleef het hele jaar broodtrommels maken. Ook zo’n softie. ‘Een dingetje minder’ zei ik vaak vergoelijkend.
‘Jij hebt wat ‘exposure therapy’ nodig’, zei ik laatst met een knipoog tegen haar. ‘Wat is dat nou weer?’ zuchtte ze, terwijl ze haar wekker instelde.
‘Nou, dat als je bang bent voor iets, je jezelf er juist aan blootstelt. Zoals een vogelspin over je arm laten lopen of bungeejumpen als je hoogtevrees hebt.’ legde ik uit.
‘Wat als ik jou nou eens tien euro geef om te laat te komen?’
‘Uh, nee.’ zei ze argwanend.
‘Niet? vijfentwintig dan?’
‘Nee.’
‘Hmm, je werkt niet echt mee met de behandeling,’ grapte ik. Ze haalde haar schouders op en boog zich weer over haar telefoon.
Van haar moeder heeft ze dit in ieder geval niet. Maar waar ik pas met de jaren serieuzer werd, wordt zij vast met de jaren relaxter.
Geen reacties