Saar is moeder van Felix. Een van de twee moeders. Sinds kort blogt ze bij ons over hoe ze dit moederschap ervaart.
Elf jaar was ik. Ik was net verhuisd en moest naar een nieuwe school. “Dit is Saar, zij is hier nieuw. Haar ouders zijn gescheiden,” stelde de meester mij voor aan de klas. Ik bleek de enige in de klas met gescheiden ouders. Ik voelde mij alleen. Apart. Anders. ‘Die met de gescheiden ouders’ werd op school mijn identiteit.
Felix zit sinds kort op school. “Wie kruipt er wel eens bij zijn moeder in bed om te knuffelen?” vroeg de juf onlangs. “Ik kan dat bij twee mama’s!” antwoordde hij trots, vertelt de juf mij later. In de speeltuin hoor ik hem “Ja en die ook,” zeggen als andere kinderen vragen of ik zijn mama ben.
In alles zie ik dat hij trots is op zijn twee moeders. Toch hoop ik dat dit niet zijn identiteit gaat worden. Die met de twee moeders.
Felix is zoveel meer. Felix is Felix. Een jongen met een gigantische kennis van superhelden. Hij is de jongen die zich verkleedt als we boodschappen gaan doen. De jongen die naar Comic Cons gaat om daar te high fiven met Optimus Prime, maar helemaal verlegen wordt als hij “de echte” Spiderman ziet. Hij is fan van tekenfilms uit mijn kinderjaren: Ghostbusters, Teenage Mutant Ninja Turtles… Hij verzint verhalen over Dinovriend en Dick de Draak. Hij bouwt werelden van Lego die niet meer uit elkaar gehaald mogen worden.
Terwijl hij in zijn Lego-wereld zit hoor ik hem zingen:
Zagen zagen wiedewiedewagen,
Felix kwam thuis om een boterham te vragen
Mama was niet thuis,
Mama was niet thuis.
Piep zei de muis in het voorhuis.
Felix is geen kind van gescheiden ouders, zeg ik tegen mezelf. Felix is een kind van liefhebbende ouders. Felix is een kind van twee moeders. Felix is niet mij. Felix is trots.
Benieuwd naar de vorige blogs van Saar? Je vindt ze hier.
Geen reacties