Eierstokken

“Ik zal blij zijn als hij wat groter is. Ik heb niet zo veel met baby’s.”
Al vaak heb ik het nieuwbakken vaders horen zeggen. Een enkele keer is het de moeder, maar meestal zijn het toch mannen. Soms zelfs een beetje opschepperig. Alsof het ze minder mannelijk maakt als ze baby’s schattig vinden. Alsof het ze minder aantrekkelijk maakt als ze vertederd naar een pasgeboren kindje kijken. Terwijl alle kerels met kinderen weten dat echt iedere vrouw wild wordt als je als man rondloopt met een draagzak op je buik. Als er in die draagzak tenminste een baby zit en geen chihuahua.
Ik vind het oneerlijk, de uitspraak ‘ik heb niet zo veel met baby’s’. Die baby heeft wel al heel veel met jou.

Gisteren kwam mijn lief eind van de dag thuis en trof mij in de keuken tot mijn oren in de bechamelsaus.
“Kan ik helpen?” vraagt hij.
“Ja!” roep ik uitgelaten. “Niet met koken, maar met luisteren. Ik was vanochtend op kraamvisite en je móet gewoon even aanhoren hoe fantastisch ze is.”
Dus hij neemt geduldig plaats op een stoel om mijn verliefde woordenstroom aan te horen over dat mooie, schattige, heerlijk ruikende hoopje liefde. Ik kan er niet over ophouden. Het gekletter van de garde wordt ruimschoots overstemd door mijn klepperende eierstokken. Mijn lief kijkt me bezorgd aan.

Die nacht worden we gewekt door kinderen die moeten plassen, het te donker vinden, het te licht vinden, hun knuffel kwijt zijn, opnieuw ingestopt moeten worden, een snottebel hebben, nog een snottebel hebben en o nee niks ik dacht dat ik iets zag maar nu zie ik het niet meer gek hè mama.

Ineens herinner ik het me weer. Ik heb wel iets met baby’s. Ik heb alleen vrij weinig met opstaan ’s nachts. En eigenlijk ook niet met luiers verschonen, flesjes uitkoken, hapjes pureren en gesprekken voeren die bestaan uit één lettergreep. Zouden die ouders dat bedoeld hebben?

Ik draai me nog eens om. Het is weer stil. De kinderen slapen. En ik dacht dat ik geklepper hoorde, maar het is ineens weg. Gek.