Marloes is moeder van Willem (9 jaar) en Guusje (6 jaar), en leerkracht op een basisschool. Ze blogt over haar rommelige en drukke leven.
Het is een zomeravond, ergens afgelopen vakantie. Nu zijn zusje eindelijk eens een avondje weg is, vinden we het tijd voor hét gesprek met onze zoon van acht. Hét gesprek, over hét grote geheim van Sinterklaas. Al twee jaar vraag ik me af: wanneer komt hij erachter? Wanneer gaat hij de kritische vragen stellen? Maar de vragen kwamen niet, althans, hij sprak ze niet uit.
‘Wat weet jij eigenlijk allemaal van Sinterklaas?’, vraag ik tijdens het eten. Een diepe frons verschijnt op zijn gezicht. We kijken elkaar aan. Het blijft even stil. ‘Ja… dat hij uit Spanje komt en cadeautjes brengt.’ Ik vraag hem of hij ook weet wie die cadeautjes kopen dan. ‘Jij en papa natuurlijk,’ zegt hij alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Opgelucht haal ik adem. Hij weet het dus al. Ik wíst het. ‘Dus je weet ook dat Sinterklaas eigenlijk niet echt is? Dat grote mensen samen een spel spelen om kleine mensen blij te maken?’
Sinterklaas niet echt? Nee, dat wist hij niet
Zijn wenkbrauwen schieten omhoog. Wacht even… Zei ik nou dat Sinterklaas niet echt is? Nee, dát wist hij niet! Nu ben ik in de war. Hoe dacht hij dan dat Sinterklaas overal tegelijk kon zijn? Dat er op elke school een Sint is, en in elk dorp een intocht? Op dezelfde dag! ‘Oh ja,’ zegt hij zacht. ‘Nu snap ik het eigenlijk wel.’ Hij kijkt naar zijn schoenen.
Maar het Sinterklaasjournaal dan?
‘Maar… het Sinterklaasjournaal dan?’ Ik schud mijn hoofd. ‘Gespeeld.’ ‘De Club van Sinterklaas? Coole Piet?’ We googelen de acteurs. ‘En de Sinterklaas bij opa en oma?’ Ik glimlach. ‘Die Sint is getrouwd met mijn tante. Het is Wim.’ ‘Wát?! Weten opa en oma dat?!’ Ik lach. En ik beantwoord al zijn vragen. Allemaal. Tot hij geen vragen meer heeft.
Vier maanden later. Het Sinterklaasjournaal begint. Hij zit op het puntje van zijn stoel. Als zijn zusje even buiten gehoorveld is, knik ik naar de tv. ‘Hé, die Pietje Paniek, weet je wie dat is? Dat is Jochem Myjer!’ Zijn ogen lichten op. ‘Ik herken zijn stem!’ En nog voordat zijn zusje terug is, fluistert hij: ‘Mag ik zaterdag de schoenen vullen en een briefje schrijven voor Guusje?’ Het is gelukt. Ik heb een nieuwe bondgenoot bij het grote geheim.
Geen reacties