Marloes is moeder van Willem (9 jaar) en Guusje (6 jaar), en leerkracht op een basisschool. Ze blogt over haar rommelige en drukke leven.
‘Weet je wat we vandaag een jaar geleden deden?’ Drie paar ogen kijken me vragend aan. ‘Toen waren we aan het verhuizen,’ roep ik er maar meteen achteraan. Mijn man knikt. ‘Oh ja… wat een bende was het toen.’ Ik kijk om me heen en constateer dat het inmiddels… eigenlijk weer een bende is.
Het is ook niet dat we niets wilden hoor. We hadden allerlei plannen. Grote plannen. Zo zouden we iets boven de eettafel hangen. Iets stijlvols, warms, kleurrijk, je kent het wel. Ik heb mijn man honderden links gestuurd. Kunst in alle vormen, stijlen en prijsklassen. Uren werk. Avonden scrollen. Resultaat? Er hangt nog steeds niks.
Zelfde verhaal bij de salontafel. Organisch? Ovaal? Rond? Of toch rechthoekig? Eén tafel, twee tafeltjes, drie tafeltjes? De keuzes waren eindeloos, maar mijn besluitvaardigheid hield vakantie. Dus zitten we in die enorme woonkamer nog altijd met dat kleine ronde tafeltje waar al vier jaar een barst in zit. Een liefdevol aandenken aan een peuter met een driftbui.
Al een jaar kijken we tegen een kale muur
Maar hé, er is beweging! We gaan binnenkort ein-de-lijk dat ene muurtje behangen. Want na twaalf maanden wikken en wegen weet ik nu toch écht welk printje daar moet komen. En die draden die op twee plekken uit de muur steken? Ja, het wordt nu tijd om wandlampen uit te zoeken die daar aan vast mogen. Ooit. Binnenkort. Denk ik.
Oh, en de inbouwkast. Die komt er ook nog. Al een jaar kijken we tegen een kale muur aan en dromen we van een kast die eindelijk ruimte maakt voor… nóg meer rommel. Want rommel, dat is er. Ruimschoots. Op zolder staan nog steeds verhuisdozen die uitgepakt moeten worden. (Of kan ik die inmiddels gewoon ongeopend weggooien? Niemand die het verschil merkt.)
Was ik maar iemand die ontspant van opruimen
Ik zou willen dat ik iemand was die niet tegen een on-af huis of rommel kan. Iemand die ontspant van poetsen, klussen en opruimen. Maar helaas: ik kan daar dus prima tegen. Wat ik in laatjes, achter deuren en in kastjes verstop, ben ik vergeten zodra ik het niet meer zie.
Dus ja. Een jaar later. Een prachtig huis met heel veel ruimte. Heel veel to-do’s. En heel veel hoopjes troep. Maar er wordt wel geleefd. En gelachen (ook gehuild, geschreeuwd, geruziet). En ach… ik zie het al bijna niet meer.
Geen reacties