Sanne is moeder van Mus en Mees. En ze is er maar druk mee.
Habemus papam! We hebben een paus!
Het nieuws verschijnt op het scherm van mijn telefoon. Meteen klik ik op de livestream en volg ik wat er allemaal in Vaticaanstad gebeurt. Dat doe ik eigenlijk bij weinig andere dingen. Ook niet als de rest van de wereld er wel in geïnteresseerd lijkt te zijn. Tijdens een WK-wedstrijd laat ik gerust de hond even uit. Voetbal boeit me niet. Voetballers spreken ook echt belabberd Latijn.
De nieuwe paus verschijnt op het balkon. Hij zegt als eerste: ‘Vrede zij met u allen.’ Ja, vrede. Graag. Hij ziet er pauselijk uit. Rond gezicht, grijs haar, vriendelijke ogen. Hij heeft iets guitigs. De correspondent spreekt mooie woorden over hem. De kardinalen staan om hem heen te glunderen. Als we nu nog een paar olifanten en giraffen toevoegen op het Sint Pietersplein, is het de openingsscène van de Leeuwenkoning. Ik ben niet katholiek, maar ik hou wel van alle rituelen en de hoop en liefde die ik zie bij alle mensen die daar staan.
Hij is ook iemands zoon.
Terwijl ik naar hem kijk en me afvraag of het productieproces van alle kaarsen met zijn hoofd erop nu in gang wordt gezet, moet ik ineens aan zijn moeder denken. Hier staat een kerkelijk vader. Maar hij is ook iemands zoon.
Van alles wat je zoon kan worden later, wordt die van jou paus! Zie je zoiets aankomen? Wilde kleine paus Leo vroeger niet oorlogje spelen, maar kerkje? Viel hij tussen alle pubers met petten op met z’n mijter? Moest je hem in de gaten houden tijdens zwemles? ‘Meester! Leo heeft weer iedereen gedoopt!’ Moest moeder hem weer uit het water halen. ‘Habemus er helemaal genoeg van!’
Mijn zoon wordt geen paus. Als mijn zoon voor witte rook zorgt, hangt hij gewoon stiekem te vapen uit z’n slaapkamerraam. Zonder miljoenen mensen die naar hem kijken en leiderschap van hem verwachten. Ik klik de livestream weg. Habemus weer iets anders te doen.
Geen reacties