Dan zal het wel aan de opvoeding liggen

Ingelise is moeder van drie kinderen (van 9, 7 en 4) en blogt sinds dit jaar voor de Club over haar leven als moeder.

“Tja, misschien komt het ook omdat jullie ze te veel loslaten. Dan krijg je dat.” De woorden van een dierbare worden schijnbaar achteloos afgeschoten tussen de koffie en de croissants tijdens een familieweekend. Maar ze treffen doel. Ze schieten recht achter mijn pantser. Precies naar het plekje waar de twijfel knaagt, of ik het allemaal wel goed doe, dat opvoeden. Of ik wel geschikt ben om moeder te zijn. Meteen voel ik de tranen opwellen. Ze prikken hardnekkig achter mijn ogen. Niet laten zien nu, rustig blijven. 

Mijn drie kinderen – hoe verschillend ook – zijn allemaal best druk en aanwezig. Ze houden van grote gezelschappen en zijn niet zo van het stil zitten. Ook voelen zich snel op hun gemak bij vreemden en schrikken er niet voor terug om daar hele openhartige vragen aan te stellen. Heel mooi, zo’n open en vrije houding, maar soms ook wat overweldigend. En het is nogal opvallend omdat mijn man en ik allebei van het meer rustige en introverte soort zijn. Je verwacht toch ergens dat je kleine kloontjes van jezelf neerzet op aarde. Maar niet per se dus.

Mijn dochter bleef maar vrolijk gillend op en neer rennen.

In gedachten zie ik mezelf weer met mijn oudste van toen twee jaar rondjes lopen op straat. Even daarvoor waren we nog in een kerk voor een doopviering. Alle andere aanwezige kinderen zaten braaf op hun plek te luisteren, maar mijn dochter bleef maar vrolijk gillend op en neer rennen tussen de banken. Iedere poging om haar rustig op een stoel te krijgen, leidde tot verzet en nog meer lawaai. Na een paar geërgerde blikken opgevangen te hebben, koos ik er uiteindelijk maar voor om haar buiten uit te laten razen.

“Hoe komen jullie kinderen toch zo druk? Jullie zijn dat toch bepaald niet?” Werd me al meer dan eens gevraagd. Het achterliggende oordeel van die vraag wordt meestal niet uitgesproken maar is op de achtergrond altijd aanwezig. Want als je zelf niet zo bent? Tja, dan zal het wel aan de opvoeding liggen. 

Als ik later onder een warme douche eindelijk een moment voor mezelf heb, denk ik na over onze opvoedfilosofie. Nou ja, filosofie? Geen idee eigenlijk of we die hebben. We zijn in ieder geval geen ouders die er continue bovenop zitten en iedere beweging van hun kroost volgen. Dat is trouwens ook best lastig met drie kinderen. Wat we wel – heel bewust – doen is ze een veilige basis bieden en van daaruit duidelijke grenzen stellen. Niet alles mag bij ons thuis, zeker niet.

Met natte haren loop ik opgefrist naar beneden en zie ik de jongste geconcentreerd een puzzel maken. De middelste zit te tekenen en de oudste leest een boek. De stilte is bijna aan te raken. Ik kan een gevoel van trots niet onderdrukken. Ze kunnen het wel, rustig zijn. En straks zijn ze ongetwijfeld weer druk. Want ze zijn gewoon wie ze zijn. Alles wat wij kunnen doen is ze een beetje proberen bij te sturen hier en daar. Maar ze veranderen in onszelf, of in ons ideaalplaatje, dat heb ik jaren geleden in die kerk al opgegeven.