‘Ik ga niet schrijven over het coronavirus,’ zeg ik stug. ‘Niemand zit te wachten op mijn gezeik over chagrijnige kinderen en nog chagrijnigere moeders. Over mijn grappen over mijn kamerreservering bij de Psychiatrische Inrichting in Vught per één Juni, het leeghalen van mijn kelder voor het geval ik deze ruimte ergens anders voor nodig ga hebben de komende maanden, of over de uitoefening van mijn kappers-skills met een hondentrimmer van de buren op het hoofd van mijn zoon.’
Nee, niemand zou daar op zitten wachten.
Dus ik hield wijselijk mijn mond en hield mijn laptopje potdicht.
Tot het moment dat alles begon te bedaren. Mijn frustratie zakte en de energie nam weer toe. Mijn chagrijnigheid was in geen velden of wegen te bekennen, even als mijn kinderen. Want die lagen rollend buiten in de modder en de schoolboeken bleven ver achter in de kast.
Op het moment dat ik alles liet gebeuren, helemaal mee ging in de flow van de kindjes, me nergens meer druk om maakte, en de boel de boel liet, zag ik bijzonderheden in ons gezin die ik nooit eerder zag.
Wij blijken een gesmeerd, bijna olympisch-waardig team te zijn met zijn drietjes. We deden in principe weinig tot niks, behalve op woensdag naar de viskraam. De plastic blauwe zwemles slofjes bleven in de zwemtas, ons haar groeide en groeide, we bakten tot we erbij neervielen, we aten poffertjes in bad, we lagen dagen in onze pyjama’s op de bank en keken tot in den treuren Pippi Langkous. We deden challenges zoals alleen maar gele dingen mogen eten, en roosterden marshmallows boven een kaarsje.
Wonderbaarlijk genoeg vond ik het heerlijk. Het gaf me maandenlang het gevoel alsof we met z’n drietjes in een tent bivakkeerden in een afgelegen bos in Frankrijk. Back to basic is hiervoor de perfecte verwoording.
Ik ga dit gevoel vasthouden, beloof ik mezelf.
Óók nu we beetje bij beetje teruggaan naar ons oude leven, en de to do- lijsten weer pontificaal op de keukentafel rond dwarrelen. Ik ga dit volhouden. Helpen jullie me eraan herinneren?
Geen reacties