Marloes is moeder van Willem (7 jaar) en Guusje (5 jaar) en blogt over haar rommelige en drukke leven.
‘Guus, wat wil je op je boord?’ Het is net half zeven en ik neem een slok van mijn eerste koffie van de dag. ‘Anus. Ik wil een broodje anus!’ Triomfantelijk kijkt mijn kleuter me aan. Als ik niet antwoord, gaat ze nog even door. ‘Echt hoor, maak maar een broodje anus. Weet je wat dat is? Dat is waar je poep uit komt! Lekker poepen en schijten!’ Ik zucht diep. Zijn we weer in deze fase beland? Ik heb hier zo geen zin in.
‘Een broodje anus voor mevrouw? Kan zeker geregeld worden hoor. Wilt u er ook nog keuteltjes en diarreesaus overheen?’ Mijn kleine krullenbol valt bijna van haar stoel van het lachen en naar adem happend vertelt ze haar broer wat er op het ontbijtmenu staat. Die doet er -uiteraard- nog een schepje bovenop. ‘Doe er ook maar een glaasje pies met kotsbrokjes bij mam!’
Het is pas kwart voor zeven en ik heb alles alweer gehoord
Terwijl ik in de keuken een boterham met pindakaas smeer, gaan ze aan de ontbijttafel nog even door. Heel even dacht ik dat de poep- en piesfase aan mijn kleuter voorbij zou gaan, maar wie houd ik voor de gek? Ze lijkt er zelfs nog hardnekkiger in dan haar broer die deze fase maar kort heeft doorlopen. Die slingerde hier en daar wel een drol in een gesprek, maar zijn zusje spant inmiddels de twijfelachtige kroon.
‘Alsjeblieft, een broodje poep!’ Ik schuif het bord voor haar neus en ze neemt snel een hap. ‘Ieuw kijk Willem, een broodje kak met hondendrol en scheetjes!’ Mijn oudste veert op. ‘Neem nog een hap Guus, extra dikke schijthappen, dan moet je straks kotsen!’ Ik neem nog een slok koffie en kijk op mijn horloge. Het is pas kwart voor zeven en ik heb alles alweer gehoord.
Deze fase gaat nog wel even duren
‘Oke, jongens, noem nog even alle vieze woorden op die je kent, want als ik straks ga ontbijten, wil ik niks meer horen.’ Het is een startsein voor de goorste woordenwedstrijd en ik doe net alsof ik het niet hoor. Even later schuif ik met mijn bak yoghurt aan tafel als ik vertel dat het nu klaar is en snel verander ik het onderwerp naar wat we die middag gaan doen, het is zulk lekker weer, misschien kunnen we na schooltijd wel een ijsje halen. ‘Ja’, verzucht mijn dochter, ‘lekker een ijsje met drolliekakkie!’
Zwijgend kijk ik haar aan, als ze zich snel herstelt. ‘Sorry mama, ik bedoel chocolade ijs. Maar dat lijkt ook gewoon op poep!’ Willem knikt instemmend. ‘Ja, maar dan moet je wel die pure nemen, die lijkt pas op echte poep! Of die ene karamel, die lijkt meer op diarree!’ Zonder nog iets te zeggen eet ik de rest van mijn ontbijt op. Deze fase gaat nog wel even duren.
Geen reacties