Bingo!

Marloes is moeder van Willem (7 jaar) en Guusje (5 jaar) en blogt over haar rommelige en drukke leven.

‘Ik moet er nog één, ik moet er nog één, ik moet er nog één mama, kijk!’ Naast me stuitert mijn zoon gespannen op en neer. Hij moet er nog één. Alleen nummer 75 nog en dan heeft hij een volle bingokaart. Op het podium van het campingtheater staat tussen de prijzen een knikkerbaan waar hij zijn zinnen op gezet heeft. De volgende bal valt, nummer 63. Van achter uit de zaal klinkt een volmondig ‘bingo’ en geschrokken kijkt mijn stuiterbal me aan.

Ik zie hoe hij op zijn lip bijt terwijl er spontaan tranen in zijn ogen springen. Toch weet hij zich te vermannen. ‘Ik was er bijna mama, hierna is toch nog een laatste ronde? Misschien win ik dan!’ Ik knik en aai over zijn rug. Door mijn arm heen voel ik de adrenaline bijna door mijn eigen lijf gieren. De spanning werkt aanstekelijk.

Binnen enkele minuten wisselen zo ongeveer alle emoties elkaar af

De laatste ronde blijkt een ware kwelling voor mijn stuiterbal. Binnen enkele minuten wisselen zo ongeveer alle denkbare emoties elkaar af in zijn gespannen lijf. Inmiddels is het bingospel voor hem tot een Olympische sport verheven, gepaard met een intense ambitie om te winnen. Verliezen is gewoonweg geen optie, die knikkerbaan moet mee naar huis.

Ook zijn zusje staat nu als een mental coach aan zijn zijde. ‘Het is maar een spelletje. Die knikkerbaan kun je ook op Google bestellen. Het geeft echt niet als je geen bingo hebt hoor Willem.’ Maar het maakt niet uit wat ze zegt. Zijn ogen en oren zijn gefixeerd op het bingospel. ‘Nummer 45 mama, ik moet alleen nummer 45 nog!’ Ik kijk de hele tijd al mee naar zijn bingokaart en inderdaad, alleen nummer 45 moet nog vallen.

‘En het volgende getal is nummer vijf-’, oh mijn god, zou het, ‘en -dertig! Nummer 35!’ Mijn stuiterbal is bijna flauwgevallen en ook mijn hart begint inmiddels te bonken in mijn keel. Nog nergens bingo, het kán nog. ‘En het volgende nummer is vijf-’, oh laat het alsjeblieft 45 zijn, ‘-en zestig! Nummer 65!’ Vrijwel tegelijkertijd klinkt er een luid ‘bingo’ achter ons en ik zie hoe mijn stuiterbal verstijft en vervolgens in luid snikken uitbarst.

‘Wat een rotspel. Ik kom hier nooit meer. Ik haat bingo. Het is niet eerlijk.’ Alles komt voorbij als hij brullend terug naar de tent loopt. Ondertussen houd ik stevig zijn hand vast en laat hem helemaal uitrazen. Mijn hartslag is inmiddels weer normaal, maar mijn hart is toch ook wel een klein beetje gebroken voor hem. Arme vent. ‘Mama’, hij kijkt me aan als ik hem in bed leg, ‘volgende week is er weer bingo toch, dan ga ik weer meedoen!’ Top. Ik kan nu al niet wachten.