Priscilla verruilde in 2021 haar drukke leven in Nederland voor het eilandleven op Curaçao. Dit najaar is ze met haar man en vier kinderen (drie meisjes van 8, 9, 10 en een jongen van 13) teruggekeerd naar Nederland.
‘Mama, kijk… hebben we nét gekocht. Dit is zó lekker. Mmm!’
Mijn oudste dochter stond met volle mond (en ietwat rode wangetjes) in de plaatselijke supermarkt. Een tijd geleden betrapte ik daar mijn drie dochters en hun buurmeisjes op het eten van een reep chocola. Gekregen van random mensen uit de buurt. Pardon? Jazeker.
Het ging zo:
Ding dong.
‘Heeft u misschien een paar statiegeldflessen voor ons? Wij brengen ze wel voor u weg hoor. Dat doen wij graag.’
Een kind kan de was doen. Of beter gezegd: een chocola-trucje. Zo simpel is het tegenwoordig om geld (of chocola) te bietsen bij willekeurige mensen. En eerlijk is eerlijk: ik moest er ook om lachen.
Zelfs bij slecht weer spelen ze buiten!
Alles wat mijn kinderen op Curaçao niet deden, wordt hier in Nederland dubbel en dwars ingehaald. Zelfs bij slecht weer spelen ze buiten! Buiten ravotten, zelf dingen verzinnen, grenzen opzoeken. Precies zoals kinderen dat al generaties lang doen.
Na het chocolade-voorval gingen de meisjes – geheel gratis – hondjes uitlaten. ‘Want van mama en papa mogen we toch nooít een hond. Zo stom!’ Ook dat was zo gepiept, want wandelen in dit hondenweer is voor niemand echt aantrekkelijk. Totdat we van de eigenaar van een Franse bulldog hoorden dat hij zijn eigen hond al meerdere keren had moeten reanimeren. Te veel rennen, ademhalingsproblemen. Ai no*. Dankjewel. Honden uitlaten werd voorlopig geparkeerd.
Het belletje lellen werd besproken in de WhatsAppgroep van de wijk.
En dan… belletje lellen. Ik deed het 35 jaar geleden ook. Een beetje kattenkwaad uithalen met vriendjes en vriendinnetjes uit de buurt. Spannend, lachen, hard wegrennen. Big deal, dacht ik. Maar de lol was er snel af. Niet bij de kinderen, wel bij de buurt. Mensen bleken geïrriteerd. Boos zelfs. Het belletje lellen werd besproken in de WhatsAppgroep van de wijk. Met meer dan 800 leden (!).
‘Door het belletje lellen worden middagdutjes van baby’s ruw verstoord en mensen zitten in belangrijke meetings omdat ze thuiswerken,’ legden mijn partner en ik uit aan onze kinderen tijdens het avondeten. De meisjes keken elkaar aan. Ratelden door elkaar. Grote handgebaren. Veel vragen. En daarna… even rust. De volgende dag gingen ze weer boevenpad. Op zoek naar andere ondeugende dingen in de wijk.
En daar zit misschien wel de kern van mijn blog: wat voor kinderen voelt als onschuldig buitenspelen, schuurt steeds vaker met een wereld van strakke agenda’s, stressvolle deadlines, zoom-meetings en WhatsApp-meldingen. De ruimte voor (onschuldig) kattenkwaad lijkt kleiner, terwijl de drang om te ontdekken en dingen uit te proberen nog net zo groot is als vroeger.
De wereld verandert.
Maar kinderen. Die blijven kinderen.
Ayo,
Priscilla
* Ai no is Papiaments en gebruikten we op Curaçao als we bijvoorbeeld verbaasd waren, vergelijkbaar met ‘Ach nee’ of ‘Jeetje’.
Geen reacties